Auteur: Chrétien Breukers (Pagina 6 van 16)

‘De kleurrijke omslag van de nieuwste bundel van Willem Thies Mijn zoon hij zegt is gemaakt door de elfjarige zoon van de dichter.’

Nieuwe bundel wordt nieuwste bundel. Nieuwste bundel wordt waarschijnlijk recente of, beter, meest recente bundel.

nu komen ook de kooien van de poëzie
weer open voor het gedierte van miró
een vlo een lekkerkerker en een julikever
raken met hun tentakels in de taal

Het dichterschap zal binnenkort te beleven zijn in een sociale werkplaats.

Hopelijk heeft de buschauffeur geen corona, maar gewoon longkanker of zo. Lees verder

Ik denk aan de schrijver die niet kon schrijven. Toen hij drie boeken vol had geschreven, zakte hij als een cactus die te veel water heeft gekregen in elkaar.

Ik denk aan de vrouw van de schrijver die niet kon schrijven. We zaten in de bus naar Denemarken, begin jaren negentig. We waren verliefd op elkaar zonder het door te hebben. Ik had het in elk geval niet door.

De schrijver die niet kon schrijven (en niet meer schrijft) was min of meer bevriend – voor zover die schrijver met iemand bevriend kon of kan zijn – met iemand die ik op televisie aan het bekijken ben.

‘Wat vind jij daar nou van, Janine?’ Lees verder

Een man die de klimop snoeit, aan de Hopstraat.

Let’s go to the hop.

Een bedelaar die een pizzapunt zit te eten.

Het plein dat Baksteenkade heet.

Toeristen met een mondkapje. Toeristen zonder mondkapje. Lees verder