Dit weekend keek ik naar de serie Weissensee, tijdens de laatste dagen van mijn Netflix-abonnement. Het is allemaal heel mooi en goed gedaan en toch droevig en tot staren in de verte uitnodigend. De truc waarin je ‘de geschiedenis’ koppelt aan persoonlijk drama werkt én is soms een beetje afgezaagd, maar op een manier waarop goede vriendschappen af en toe afgezaagd kunnen zijn. Het was geen verloren tijd om te kijken. Lees verder
Categorie: Blog (Pagina 4 van 16)
Ik stond naar buiten te kijken. De sneeuw viel naar beneden in de plechtige stilte die bij sneeuw hoort. Het leek me een goed idee om plechtige gevoelens toe te laten. Maar ik had geen plechtige gevoelens. Ik had gewone gevoelens, weekendgevoelens, vrolijke en sombere gevoelens – het sneeuwde. Er was geen nieuwe wereld. De bekende wereld raakte niet afgedekt.
Vanochtend werd ik wakker van kindergeschreeuw. Ik keek opnieuw naar buiten. Auto’s met een hoed. Straten met een witte kraag. Voetsporen in het wit. Ik dacht: ‘Het is vandaag niet mogelijk om naar de Albert Heijn te gaan.’ Lees verder
Vijf jaar en een paar maanden geleden schreef ik Voor de verre prinses, brieven bij gedichten. De reeks verscheen op Laurens Jz. Coster en in 2017 in boekvorm. Zelf was ik er erg tevreden over; daarna werd het lange tijd stil, tot ik vanochtend – in afwachting van de sneeuw – aan Hans Faverey dacht. En opzocht wat in in Voor de verre prinses over hem schreef. Ik citeer het hieronder. En oh ja: het boek is nog steeds te koop. Bestel het. Bij uw lokale boekwinkel. Lees verder
Dichters schrijven over het schrijven van gedichten. Het is onvermijdelijk. Ik lees dat soort gedichten graag. Meta is mijn tweede voornaam. Dichters lijden. Dat is even onvermijdelijk. Ook daar schrijven ze over. Mij is het beschreven leed niet snel te dol. Paul Rodenko was essayist en dichter, zijn hele leven hing van de dichtkunst aan elkaar. Hij dronk. Om niet te zeggen: hij zoop. Daarnaast plaveiden geldzorgen en gezondheidsproblemen zijn weg naar de hel, waarvan hij in 1976 op zesenvijftigjarige leeftijd het eindpunt bereikte. Lees verder
Onderstaand stuk stond op 26 januari 2011 in NRC/Next. Een paar dagen later plaatste de echte NRC het door. Er kwamen reacties, geschreven door Gerwin van der Werf (zie hier) en Arjen Fortuin (zie hier). Arjen Fortuin is later voor straf tv-recensent moeten worden. Ongetwijfeld is er toen ook ‘gediscussieerd’ over mijn wijze woorden, die nog steeds actueel zijn. Is er dan iets veranderd in tien jaar? Nee — al is er in lock down weinig te doen in alle bibliotheken, achterafzalen en buurtcentra. Goddank. Geen gedicht vandaag, dus. Bij wijze van eendags-moratorium. Morgen weer. Warte nur.
***
De laatste donderdag van januari is de enige dag in het jaar waarop alle Nederlandstalige dichters tegelijk aan het wérk zijn en zich als een schimmel over het land verspreiden. Het is dan namelijk Gedichtendag in Nederland en Vlaanderen.
Mocht u morgen in een boekhandel, café, wijkbureau, instelling voor zorg en onderwijs of gewoon, op straat moeten zijn, grote kans dat u een dichter hoort voordragen. Van beroemd tot totaal onbekend, van professioneel tot amateuristisch, iedereen die wel eens drie of meer zinnen onder elkaar heeft gezet, zwermt uit. Lees verder
Foto: Gage Skidmore (Wikipedia)
In 1991 keek ik voor het eerst naar CNN, tijdens de Eerste Golfoorlog. Wat was dat nieuw en hip, live kijken naar journalisten die zich midden in een (beginnende) oorlog bevonden. CNN was sowieso iets nieuws, voor mij, toen. En zond twee programma’s uit waar ik verslingerd aan raakte. Crossfire en Larry King Live. King was minder politiek dan de heren van Crossfire en straalde, dankzij overhemd en bretels, de juiste mix van formeel en casual uit. Lees verder
Petrus Augustus de Génestet (P.A.) leefde tussen 1829 en 1861. Hij stierf in Rozendaal, het dorp waarin zijn collega-dominee Guillaume van der Graft (Willem Barnard) in de twintigste eeuw óók diende. De begraafplaats van Rozendaal is mooi. Je gaat er bijna van reikhalzen naar het graf. Zo mooi wonen de meeste mensen bij leven niet.
Veel weet ik niet over leven en werken van De Génestet. Toch staan twee van zijn gedichten in mijn persoonlijke canon, en ‘Boutade’ is er daar één van. Het staat hieronder, op een jpg die ik maakte van de versie die DBNL verspreidt. Ik moest eraan denken toen ik het eerste gedicht van Lieke Marsman als Dichter des Vaderlands las. Lees verder
Dit is een gedicht uit Totaal witte kamer van Gerrit Kouwenaar, de bundel die zijn definitieve canonisatie inluidde. In 2002, alweer achttien jaar geleden. Kouwenaar is inmiddels dood en ik weet niet of zijn gedichten nog ruim gelezen worden – ze zijn in elk geval de moeite waard. Soms. Ik heb onderstaand gedicht eens heel precies gelezen en het viel me niet mee. Lees verder
Toen ik naar Praag verhuisde, nam ik één dichtbundel mee. Ademgebed van Martijn Teerlinck, de Jotie T’Hooft van begin begin deze eeuw. Ik heb de bundel vaak doorgebladerd, en elke keer dacht ik dan aan de enige keer dat ik Teerlinck in het echt zag en hoorde. Tijdens zijn voordracht leek het of hij zichzelf transformeerde tot een vlinder of een libelle, zijn armen werden vleugels die op en neer bewogen, soms snel, soms langzaam; een sloom ogend iemand, zoekend naar ruimte of beweging. Lees verder
De campagne Steun je boekhandel van CPNB, Hebban en een paar andere partijen is sympathiek en vervult met plaatsvervangende schaamte. Het gehengel naar klandizie heeft iets ongemakkelijks. Plotseling is de cultuur weer eens in gevaar en daar moet iets aan gedaan worden. Door ons. Door iedereen. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties