- vanaf 11 juni 2020 -

Categorie: Blog (Pagina 7 van 16)

De NRC / Denkt met u mee

Na lezing van dit nieuwsbericht uit NRC/Handelsblad zat ik een tijdlang voor me uit te staren. Ik mijmerde over de rol die de heldhaftige krant speelt in de boycot van boeken met een niet geheel correcte inhoud. Boeken die niet meer mogen. Die beter kunnen verdwijnen.

Ontaarde boeken zijn dat, boeken die complottheorieën verspreiden. Die boeken moeten weg. Of, in de woorden van NRC/Handelsblad zelf: Boeken met gevaarlijke complottheorieën zijn online verkrijgbaar bij de grote boekwinkels. Waar de ene aanbieder uit principe zoveel mogelijk beschikbaar houdt, grijpt de ander in. Lees verder

Reclame: Mark Cloostermans – De Finse Weduwe

Literaire thrillers zijn meestal niet literair. En ook geen thriller. Ze zijn over het algemeen slecht geschreven en stakerig geconstrueerd – dus nagenoeg onleesbaar. Wie een literaire thriller wil schrijven moet beschikken over weinig smaak, een dorre pen en het vermogen om het publiek te zien als een verzameling randdebielen. Dat laatste is niet overdreven; ooit, in een ver verleden, probeerde ik een literaire thriller te schrijven. De persoon die het boek had willen uitgeven vond de tekst ‘te literair, dat snappen de lezers allemaal niet, onze lezers zijn niet zo slim’. Lees verder

Oude helden in een mooi nieuw jasje

De auteur die tegen de vleug instrijkt, hoort in de literatuur. Hij is yin en de brave auteur is yang. Of andersom. De auteur die niet gezellig meedoet, brengt de wereld vol standaardteksten en ego’s in balans. Een literatuur zonder tegendraadsheid is een bijna-dode literatuur. Daarom is de literatuur ook bijna dood. De yin is eruit verdwenen. Of de yang. Lees verder

Boekenjacht, verhalen uit de boekenwereld – Cornelis Jan Aarts

Boekenjacht, verhalen uit de boekenwereld, het net bij uitgeverij Fragment verschenen boekenverhalenboek van C.J. Aarts, roept een mij al jaren bezig houdende vraag op: ‘Wat is een boek?’ Het antwoord is minder gemakkelijk te geven dan ik dacht voordat ik met het schrijven van dit stuk begon.

Het boek van Aarts is voorbeeldig uitgegeven en vormgegeven. Het rust in een linnen band en is middels stevige touwen in weerspannige katernen gebonden – precies zoals het hoort. De geur die opstijgt is die van inkt. Bedwelmend ruikt het, dit boek. De verhalen in het boek zijn soms voorbeeldig, maar ze spelen zich op een ander speelveld af. Het boek is helemaal af, de avonturen die Cornelis Jan Aarts vertelt komen uit een tijd en een levenshouding die van meer rafeligheid getuigen. Lees verder

Theo van Gogh in 2004

Foto: Wikipedia

2 november 2004. Allerzielen. Ik weet nog dat ik aan de keukentafel zat in Utrecht-Lombok. Via e-mail en allerlei nieuwsberichten (‘wordt later aangevuld’) sijpelde het nieuws binnen. Er was ‘iets’ gebeurd in Amsterdam, waar ‘hoogstwaarschijnlijk’ de regisseur Theo van Gogh bij was betrokken. 2 november 2004, dat is een eeuwigheid geleden. Alles was anders. Ik woonde in gezinsverband. Mijn vader leefde. Balkenende was premier van Nederland. Op 2 november 2004 waren de Amerikaanse presidentsverkiezingen; George W. Bush won, van John Kerry. John Kerry, het is behoorlijk graven om hem tevoorschijn te toveren uit het geheugen. Lees verder

Thomas Verbogt zag er niet veel in

Thomas Verbogt zag er niet veel in, in het eerste nummer van Tristan, een literair tijds-schrift (geen spelfout). In De Arnhemsche Courant (ergens in 1987 verschenen) ging hij er eens lekker voor zitten. Aan het redactionele voorwoord is volgens hem geen touw vast te knopen, en het is een onzin-stuk. Hij citeert de aanhef, waar op zichzelf geen woord Frans bij is: ‘Alles gaat stuk. Het verval is alomtegenwoordig; ook wat in het vat zit verzuurt en daarom hebben wij haast.’ Lees verder

Lang leve de liefde: geen gewoon programma

Elke weekdag tussen 18.00 en 18.30, verborgen op SBS6, is het beste televisieprogramma van dit moment te zien. Het heet Lang leve de liefde en is net zo verslavend als Bed & Breakfast of Boer zoekt vrouw, en net zo listig in elkaar gezet, maar het programma biedt iets extra’s, iets wat de andere voorbeelden niet hebben: het toont de diepste kraters van het menselijke gedrag in liefdesaangelegenheden. Zelfs bij Boer zoekt vrouw zijn mensen niet zo onbekommerd zichzelf (vooral omdat er geen onderscheid is tussen de vragende partij (de boer) en de zich aanbiedende partij (de vrouw/man). Lees verder

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

© 2024 De Nieuwe Contrabas

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑