Is het een geconstrueerde herinnering, of zag ik deze flimscène in het echt: een man maakt driftig bewegingen in de richting van een cowboy met een pistool. Vechtsport-bewegingen. Boodschap: opgepast, anders sla ik je helemaal in elkaar. Na een minuut of wat trekt de cowboy zijn pistool en schiet de driftig bewegende man dood. De driftig bewegende man is de retoriek rond covid-19, de cowboy is het virus zelf. Lees verder
Categorie: Blog (Pagina 8 van 16)
Harry Mulisch was (en is) een groot schrijver. Daarom is zijn dood, nu tien jaar geleden, groots herdacht en gevierd. Gisteren door middel van de documentaire Harry Mulisch, schepper van zichzelf. In de documentaire: geen Onno Blom, dus we moesten het doen met beelden van de meester zelf en bleven verstoken van stemimitaties. Verbraak is de meester in het in het nauw drijven van zijn onderwerpen, om die tot uitspraken te bewegen die ze anders misschien niet hadden gedaan – waarna een overstrakke montage die uitspraken ordent en tegen de persoon die ze deed in stelling brengt. Lees verder
Toeval bestaat niet. Nu de tiende sterfdag van Harry Mulisch nadert (gevierd op vele wijzen, en door wijzen en onnozelen tegelijk), worden in Israël de spijkers waarmee Jezus van Nazareth is vastgespijkerd (in het wijnjaar 0) teruggevonden. Toeval? Nee, natuurlijk niet. Harry is ergens mee bezig, daarboven. Waarmee? Nog vier nachtjes slapen…
Jerusalem geologist, Aryeh Shimron, believes the fragments of nails used to crucify Jesus are found.
Israel is place where history comes to life! pic.twitter.com/DlMRZpRFow
— Hananya Naftali (@HananyaNaftali) October 25, 2020
Rob Schouten schreef in de jaren tachtig kronieken in Maatstaf. Ik las die stukken graag. Ze waren mijn introductie tot de dichtkunst. Maatstaf bestaat niet meer en kronieken worden nauwelijk nog geschreven – maar Rob Schouten is levend, zij het niet springlevend, en worstelt zich met groeiende weerzin en een bijna niet meer te torsen kunsthaat door zijn levensavond heen. Lees verder
Rob Schouten schreef in de jaren tachtig kronieken in Maatstaf. Ik las die stukken graag. Ze waren mijn introductie tot de dichtkunst. Maatstaf bestaat niet meer en kronieken worden nauwelijk nog geschreven – maar Rob Schouten is levend, zij het niet springlevend, en worstelt zich met groeiende weerzin en een bijna niet meer te torsen kunsthaat door zijn levensavond heen. Lees verder
Zijn besluit en treinontsluit was één onroerende goedendag geworden: hij wou en zou door het bestaan vlieden op zijn achttiende jaar. De rest kon hem ontstolen worden. De zeer middelmatige aanlering op school zat hem tot boven het beoor. En het universitaar zat hem meteen ook tot daar, ofschoon hij wist dat hij daar niets van af wist. Maar de trekking van dit gevolg niettegenstaand, bracht hem niet van de wijs en weerspiegelde zijn juist inzichtelijk ter saké alsof hem door het ultranatrituurlijk in de voorhand ingegeven, op zijn minsterd als hij in aanmerking nam wat hij in het middelbaar gevaarte zes jaar lang had opgestoken. En tot op het bot had doorgestaan. En als een nootje was verkracht door ongure geesten in een toegeplakte doos van wel twintig jaar achterop.
Stel je voor, er waart een virus rond. Ziekenhuizen lopen vol. Er vallen doden. Gelukkig is de eerste golf voorbij en is de schreeuw van de cultuur enigszins verstomd. Er worden niet zo veel boeken meer aangeraden, ook, we hoeven niet meer de hele dag te lezen om de boekhandel te redden.
J.K. Rowling kreeg te maken met een haatcampagne, omdat ze voor haar mening uitkwam. In Haarlem werd een antisemiet aangesteld als stadsdichter; gelukkig vertrok hij een paar dagen later op eigen initiatief – al probeerde hij zijn val nog in de schoenen van rechts te schuiven. Alsof antisemitisme plotseling links is geworden – wat een vrij apart idee zou zijn. Lees verder
De nieuwe roman van Koenraad Goudeseune is van de drukker. Hij heet De nuttige last van tragiek en verschijnt binnenkort bij Uitgeverij Douane. Dit is op zich geen mededeling die een aardkorst doet verschuiven, maar Koenraad is ernstig ziek, las ik op zijn Facebookpagina. Waar ik sinds kort voor het eerst in jaren toegang toe heb – hij stuurde me onlangs een vriendschapsverzoek en we schreven kort een paar direct messages. Lees verder
De taal van Hugo de Jonge is besmet. Alles wat hij zegt, moet oprechtheid en daadkracht uitstralen. Omdat minister De Jonge van alles is, behalve oprecht en daadkrachtig, hebben zijn voorlichters zijn taal ingeënt met een cocktail waarin een aantal taalhandelingen (verdund) zijn verwerkt ter opwekking van een newspeak waarin de minister inmiddels excelleert. Hij zit nu van onder tot boven vol met aangeleerde en gemakkelijk over de hoofden van zijn onderdanen uit te strooien taal. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties