- vanaf 11 juni 2020 -
Stel je voor, er waart een virus rond. Ziekenhuizen lopen vol. Er vallen doden. Gelukkig is de eerste golf voorbij en is de schreeuw van de cultuur enigszins verstomd. Er worden niet zo veel boeken meer aangeraden, ook, we hoeven niet meer de hele dag te lezen om de boekhandel te redden.
J.K. Rowling kreeg te maken met een haatcampagne, omdat ze voor haar mening uitkwam. In Haarlem werd een antisemiet aangesteld als stadsdichter; gelukkig vertrok hij een paar dagen later op eigen initiatief – al probeerde hij zijn val nog in de schoenen van rechts te schuiven. Alsof antisemitisme plotseling links is geworden – wat een vrij apart idee zou zijn. Lees verder
De nieuwe roman van Koenraad Goudeseune is van de drukker. Hij heet De nuttige last van tragiek en verschijnt binnenkort bij Uitgeverij Douane. Dit is op zich geen mededeling die een aardkorst doet verschuiven, maar Koenraad is ernstig ziek, las ik op zijn Facebookpagina. Waar ik sinds kort voor het eerst in jaren toegang toe heb – hij stuurde me onlangs een vriendschapsverzoek en we schreven kort een paar direct messages. Lees verder
De taal van Hugo de Jonge is besmet. Alles wat hij zegt, moet oprechtheid en daadkracht uitstralen. Omdat minister De Jonge van alles is, behalve oprecht en daadkrachtig, hebben zijn voorlichters zijn taal ingeënt met een cocktail waarin een aantal taalhandelingen (verdund) zijn verwerkt ter opwekking van een newspeak waarin de minister inmiddels excelleert. Hij zit nu van onder tot boven vol met aangeleerde en gemakkelijk over de hoofden van zijn onderdanen uit te strooien taal. Lees verder
‘Voor een belangrijk deel tasten we nog in het duister,’ hoorde ik iemand die op televisie was gisteren zeggen. Ik ben vergeten wie, maar de zin bleef door mijn hoofd spoken, zo lang dat ik hem maar opschreef. Op de rand van de krant. Het is een bezwerend zin, zoiets als ‘gij zult rondtasten in de middaghitte’ van Lucebert. Een zin zonder inhoud die klinkt alsof er een diepe waarheid wordt onthuld en je even doet huiveren. Lees verder
Joe Brainard schreef met I remember een cultboek dat je niet echt kunt lezen – en toch is het erg geschikt om altijd maar weer te lezen. Het boek bestaat uit zinnen die herinneringen beschrijven; zie het plaatje. De losse herinneringen hebben niet per se met elkaar te maken en toch stijgt er, lezenderwijs, een verhaal uit op, elke keer een ander verhaal. Een fascinerend en waarlijk experimenteel boek. Zelfs Georges Perec liet zich erdoor inspireren.
Toen Louise Glück de Nobelprijs kreeg, ging er schok door de redactielokalen. Louise Wie? Een dichteres uit Amerika, bekend in eigen land en verder redelijk obscuur – wat gebeurde hier precies? De schok had, naast de onbekendheid van de auteur, te maken met het genre dat ze beoefent, poëzie. Andere recent bekroonde dichters, zoalsTomas Tranströmer overkwam hetzelfde. Horen die schrijvers eigenlijk wel bij de literatuur? Zijn het wel auteurs?
Het woord ongemak is uitgevonden om mijn relatie tot Thomas Bernhards oeuvre te omschrijven. Ik hoef zijn gezicht maar te zien op een foto, nog voordat ik een woord van hem heb gelezen, of daar begint het al: mijn lichaam verkrampt, ik krijg het koud, ik kan niet zo goed ademhalen, is dat een astma-aanvaal die eraan komt? – ik zou best iets tegen de man willen zeggen, alleen, als ik iets tegen de man zou zeggen zou hij zwijgen en zijn mond vertrekken, ergernis, zie ik daar ergernis? Lees verder
Alain Delmotte is een experimentele dichter die haakt naar verstaanbaarheid; omdat hij zichzelf dat soms kwalijk neemt – hij zou best graag willen radicaliseren, hij zou best graag een genadeloze taalterrorist willen zijn – geeft hij zijn gedichten een vernislaag die naar het humanisme zweemt. Daarnaast lijken zijn gedichten op proza. Bij lezing overvalt je soms het gevoel dat Delmotte de prozaschrijver in zichzelf niet los durft te laten; hij zet hem in de bench die dichtkunst – ‘het prozagedicht’ – heet. Lees verder
De Grachtengordel van Geerten Meijsing is herdrukt en dat is goed nieuws. Ik heb altijd erg van de boeken uit Meijsings ‘middenperiode’ gehouden (alles van Veranderlijk en wisselvallig uit 1987 tot en met Tussen mes en keel uit 1997) en De Grachtengordel is het meesterwerk uit die periode. Nooit is er zo goed en zo gedreven komaf gemaakt met de Nederlandse letteren, nooit ook is er zo liefdevol over verhaald. Grimmig-liefdevol. Lees verder
© 2024 De Nieuwe Contrabas
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties