UTRECHT, BEMUURDE WEERD

Brak je mij het hart maar, dan had ik tenminste
redenen om toorn of wraak van stal te halen.
Een wens van niks, maar helpen doet het wel. Hier ligt
Utrecht, achter ons. Ik geef je mijn recente
kladschrift. Een groots bedoeld gebaar. Mislukt
en deels misplaats. Maar niet verkeerd. Het zijn
rommelingen van het hart. Droedels bij de tocht.
Straks wandelen we, hopelijk nog samen, weg.

Het zijn ook de omstandigheden. Met
uitzicht op een rustig leven, zwijgt het hart.
Breek het niet open. Laat het kloppen wat het doet.
En kijk niet om. Kijk niet vooruit. Het is alleen maar
ruis. Sluit je ogen. Wat er ook gebeurt, ik
sta met open armen waar ik sta.

© Chrétien Breukers