Foto: Gage Skidmore (Wikipedia)

In 1991 keek ik voor het eerst naar CNN, tijdens de Eerste Golfoorlog. Wat was dat nieuw en hip, live kijken naar journalisten die zich midden in een (beginnende) oorlog bevonden. CNN was sowieso iets nieuws, voor mij, toen. En zond twee programma’s uit waar ik verslingerd aan raakte. Crossfire en Larry King Live. King was minder politiek dan de heren van Crossfire en straalde, dankzij overhemd en bretels, de juiste mix van formeel en casual uit.

Waar de een uur durende interviews van King over gingen? Dat ben ik vergeten. Volgens mij ging het programma ook niet over de gast, maar over de gastheer. Die moest mooi in beeld zijn tot het volgende reclameblokje; ook iets nieuws overigens, toen: reclames tijdens televisieprogramma’s. Gisteren stierf hij. De Larry. Ik was hem uit het oog verloren. Soms kwam hij wel eens langs, ergens, als cultheld of als oudste interviewer van het land, of tijdens een roast; de hele toestand van ouder wordende beroemdheden die zich naar het licht proberen te draaien.

Dar hij echt een cultheld was, blijkt uit de reacties na zijn overlijden. Iedereen is zo warm over hem. Er worden grapjes gemaakt over zijn acht huwelijken (met zeven vrouwen). Over zijn uiterlijk. Over zijn warrige omgang met feiten, met het geloof, met alles wat hij aanraakte. Larry King was groter dan de bretellen die hij droeg. Een mens, maar geen mens als alle andere mensen. Een mens die men zijn uitzonderingspositie blijkbaar van harte gunde.

Al in 1994 liet iemand zich door hem inspireren tot het maken van een gedicht uit zinnen die King in een column had geschreven. Een hoge vorm van eerbetoon. Niet-poëtisch bedoelde regels onderbrengen in een nieuwe samenhang en die ‘gedicht’ noemen. Het gedicht is hier terug te lezen. Na eerste lezing ervan vond ik het heel even jammer dat ik Larry King niet beter in de gaten heb gehouden, na 1991. Maar ja, er is zo veel dat een mens in de gaten moet houden.

Dick Van Dyke is the most enduring of television superstars.
Burt Reynolds improves the screen by being on it.
Kris Kristofferson never fails to move me.
Tommy Lasorda’s pasta sauce is very, very good.

I get a good feeling when I see a police officer on a horse.
I’ve never been a big fan of daylight savings time.
I never get tired of listening to Canada’s national anthem.
I wonder what I’ll find if I ever get around to cleaning out my glove compartment.
I always feel 100 percent better after a really good manicure.

How can people eat huge meals when it’s hot outside?
Chinese food tastes better Sunday nights.
Doesn’t pink grapefruit taste better than yellow standard grapefruit?
I will not return to a restaurant that doesn’t have skim milk at all times.
Jell-O is still one of the all-time great desserts.

© Larry King, Sam Johnson en Chris Marcil