Ik denk aan de schrijver die niet kon schrijven. Toen hij drie boeken vol had geschreven, zakte hij als een cactus die te veel water heeft gekregen in elkaar.
Ik denk aan de vrouw van de schrijver die niet kon schrijven. We zaten in de bus naar Denemarken, begin jaren negentig. We waren verliefd op elkaar zonder het door te hebben. Ik had het in elk geval niet door.
De schrijver die niet kon schrijven (en niet meer schrijft) was min of meer bevriend – voor zover die schrijver met iemand bevriend kon of kan zijn – met iemand die ik op televisie aan het bekijken ben.
‘Wat vind jij daar nou van, Janine?’
De man die op televisie is en een paar andere mensen, onder wie ik, waren in de jaren negentig een keer een avond in Diogenes in Nijmegen. De man die op televisie is, zei toen: ‘Ik ben geen student, dus ik ken dit soort toko’s niet.’
Ich geh’ mit dir wohin du willst. Auch bis ans Ende dieser Welt. Am Meer, am Strand wo Sonne scheint, will ich mit dir alleine sein.
Op televisie is een jonge man in een jurk.
Een oude man legt heel langzaam, sommige auteurs zouden zeggen: tergend langzaam, allerlei munten op de toonbank. ‘En… precies gepast.’ Hij wacht even op het complimentje.
Niemand let op oude mensen.
Iemand die schreeuwt. Iemand die een boor hanteert. Een deur die dichtslaat. Auto’s die optrekken. De vuilcontainer die leeg wordt gehaald.
‘Tijdens de Bridge to Bridge staat Arnhem in het teken van hardlopen, herdenken en het vieren van de vrijheid.’
‘Gooi lege bekers in de bak die voor lege bekers bestemd is.’
De bushalte. Een man die in zijn kruis aan het krabben is.
Een minister die zegt dat ze ‘haar stinkende best gaat doen’ en zich niet schaamt voor haar woordgebruik.
Komm geh’ mit mir den Leuchtturm rauf. Wir können die Welt von oben sehen. Ein U-Boot holt uns dann hier raus und du bist der Kapitän.
Ik mag niet eten. Ik wil eten. Ik mag niet eten. Ik wil eten. Ik mag niet eten. Ik wil eten.
Ik eet een bord spaghetti carbonara en reken uit hoeveel calorieën ik heb ingenomen.
Voor mijn moeder bestel ik het ‘probeerpakket standaard’ bij appetito.
Smulweb. De app van Picnic. Het Groot Indisch kookboek van Beb Vuyk. Herinneringen aan maaltijden in België (steak met frites), Duitsland (asperges met zalm) en Tsjechië (het vegetarische buffet bij het restaurant tegenover het raadhuis).
Zo doet een vogel en zo doet een vis.
Op televisie is een man die nagellak draagt. Daar ben ik wel jaloers op. Dat wil ik durven.
Mijn moeder vertelt dat ze weer beter kan lopen. Alleen: het regent vandaag. Ze weet dus niet waarheen ze moet lopen.
‘Als het regent loop je anders.’
Gehen wir an Bord und fahren mit. Ich tauch’ den Fischen hinterher. Mach’ alle Türen zu und los; vertreiben wir uns die Zeit im Meer
Sommige instagram-accounts kun je alleen bekijken als je je browser in de incognito-stand zet. Meestal is er dan toch niet veel te zien.
Foto’s van mensen die gelukkig zijn. Soms al jaren aan één stuk.
NU.nl zet de leiders en belangrijkste figuren van de Taliban op een rij.
Levend begraven worden lijkt me fijner dan een langer verblijf in dit dorp.
Casper Ablij, mijn eerste baas, verschijnt in een droom. Hij leeft weer en is een jonge alcoholist geworden. Hij hangt rond met wat andere alcoholisten bij het vroegere pand van het Stedelijk Gymnasium in Nijmegen. Ik ben blij om hem te zien. Hij geeft me een rondleiding door De Oude Mol. Daarna, buiten, vertelt hij dat hij woont aan Aldenhof 7012. Hij draagt een lichtblauw pak en heeft de motoriek van een drugsdealer uit de jaren zeventig of tachtig.
Aldenhof 7012 betreft een ‘een goed onderhouden, praktisch ingedeelde bungalow (levensloopbestendig) met garage, berging en rondom een prachtig aangelegde tuin met bloemenborders, zonneterrassen en zicht op de waterpartij die grenst aan de achtertuin.’ Het object is op 12 mei 2021 verkocht en de vraagprijs was €465000 kosten koper.
Een driedelige documentaire over Hermann Göring op YouTube. Aan het eind, als Duitsland in puin ligt en hij wordt gearresteerd, formuleert hij de conclusie: ‘Wenigstens zwölf Jahre anständig gelebt!’
Hey, halt dich fest, das U-Boot taucht. Gleich wird die Sonne untergehen. Ich glaub’ wir sind schon ziemlich weit. Ich kann den Leuchtturm nicht mehr sehen.
Hele fijne rubriek. Nu al ‘verkocht’.