- vanaf 11 juni 2020 -

163 – De Nieuwe Contrabas podcast – Julie Cafmeyer schetst neoliberale boomer annex vaderfiguur

Hans en Chrétien praten over het literaire opstootje tussen Rob van Essen en Ilja Leonard Pfeijffer, waar Jamai Ouariaichi zich gezwind bij aansluit. Over stemmen op Marieke Groen (‘Het verhaal van mijn schaarste’) voor Beste Non-Fictie-boek 2024. En over fictie schrijven als een privilege dat maatschappelijk bijna verplicht iets moet opleveren. De grote bespreking is gereserveerd voor ‘De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer’, alweer een debuut, ditmaal van Julie Cafmeyer. Verder nog een verwijzing naar de recensie van de bestseller ‘De domheid regeert’ (Sander Schimmelpenninck) op de site van De Nieuwe Contrabas. Luister, like en abonneer.

 

Op Marieke Groen stemmen kan hier.

De literaire preek ‘Een land waar je eenmaal met de trein doorheen bent gereisd’ van Rob van Essen is te lezen op zijn weblog. Ilja Pfeijffer publiceerde zijn reactie achter de betaalmuur van Bejaardenhuis HP/DeTijd en op zijn Facebookpagina (zie hieronder); Jamal Ouariachi publiceerde zijn bijdrage (ook achter een betaalmuur) op de website van Trouw.

2 reacties

  1. Jan Pollet

    https://www.standaard.be/cnt/dmf20240704_95360176

  2. Robert Kruzdlo

    Geachte redactie. U heeft mijn reactie verwijderd die gehéėl op de teksten van Rob van Essen geschreven was. Geef niet. Hier dan letterlijk Rob van Essen:

    Waar komen die inzichten vandaan?

    Ze kunnen alleen maar uit de toekomst komen, want daar bestaat de roman al als voltooid geheel, inclusief alle onderlinge verbanden en verwikkelingen.

    Misschien is het ’t boek zelf, dat vanuit wat nu nog de toekomst is, zijn inhoud doorstuurt aan de ploeterende schrijver die al jaren bezig is het allemaal een beetje rond te krijgen. Maar waarom gaat het stukje bij beetje, waarom zo moeizaam, waarom niet in één keer? Waarschijnlijk om de auteur de illusie te geven dat hij of zij het allemaal zelf verzint, met pijn en moeite, zoals het hoort.

    Wie weet is het niet het boek dat zijn inhoud terug de tijd in stuurt, maar vangt de schrijver vanuit de tijd waarin het boek al verschenen is de hersengolven op van zijn toekomstige lezers, en kan hij uit die fragmentarische leeservaringen zijn boek construeren.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2024 De Nieuwe Contrabas

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑