Ik stond naar buiten te kijken. De sneeuw viel naar beneden in de plechtige stilte die bij sneeuw hoort. Het leek me een goed idee om plechtige gevoelens toe te laten. Maar ik had geen plechtige gevoelens. Ik had gewone gevoelens, weekendgevoelens, vrolijke en sombere gevoelens – het sneeuwde. Er was geen nieuwe wereld. De bekende wereld raakte niet afgedekt.
Vanochtend werd ik wakker van kindergeschreeuw. Ik keek opnieuw naar buiten. Auto’s met een hoed. Straten met een witte kraag. Voetsporen in het wit. Ik dacht: ‘Het is vandaag niet mogelijk om naar de Albert Heijn te gaan.’ Lees verder
Vijf jaar en een paar maanden geleden schreef ik Voor de verre prinses, brieven bij gedichten. De reeks verscheen op 
Recente reacties