I.M.: ik heb de vier afleveringen bekeken en het viel me mee. Dat wil zeggen: het viel me mee als ik steeds in mijn achterhoofd hield hoe het in de jaren negentig was. Hoe Ischa Meijer in het echt klonk, hoe Connie Palmen er in het echt uitzag. Als ik de beelden oplaadde met mijn herinneringen, was het een fijne serie. Mijn serie. Verder was het helaas erg ruk. Ramsey Nasr is een goede acteur, maar aan Meijer vertilde hij zich; en hopelijk is de echte Connie Palmen in staat tot meer dan beaat glimlachen.

Media Inside viel ook tegen. Het spijt me dat ik het moet zeggen, want ik ben een groot fan van Gijs Groenteman en van Marcel van Roosmalen. De combinatie Gijs-Marcel is helaas nog niet zo fijn als die tussen Teun van der Keuken en Groenteman op hun podcast, of die tussen Van Roosmalen en zijn collega’s bij De Krokante Leesmap. Kritiek op televisieprogramma’s is leuk, maar een half uur alleen maar kritiek op televisieprogramma’s is een beetje saai.

In de jaren negentig had je Het Blauwe Licht van Stephan Sanders en Anil Ramdas. Dat was soms een wat elitair programma, heel erg meta, maar het was wel een goed programma, en bood iets anders dan het gewone gereutel over media waar Groenteman en Van Roosmalen zich nu schuldig aan maken. Dat is jammer en zonde van hun talent. Een beetje meer meta en minder op de automatische piloot dus. En andere gasten, die zich niet alleen in gemeenplaatsen kunnen uitdrukken. Dan komt alles goed.