Joe Brainard schreef met I remember een cultboek dat je niet echt kunt lezen – en toch is het erg geschikt om altijd maar weer te lezen. Het boek bestaat uit zinnen die herinneringen beschrijven; zie het plaatje. De losse herinneringen hebben niet per se met elkaar te maken en toch stijgt er, lezenderwijs, een verhaal uit op, elke keer een ander verhaal. Een fascinerend en waarlijk experimenteel boek. Zelfs Georges Perec liet zich erdoor inspireren.

Alle mensen die ik ken van Lisa Huissoon is ook een boek over een idee heen gedrapeerd. Anders dan bij Brainard bevat Huissoons niet alleen herinneringen, – het bevat alleen beschrijvingen van mensen die Huissoon kent. De titel is dus goed gekozen.

Ik ben het boek nu op mijn telefoon aan het lezen (zie plaatje). Jammer genoeg kan ik via de app die ik om te lezen gebruik, als ik op de links achter de namen klik om de met de beschrevene samenhangende personen te bekijken, niet terugkeren naar waar ik was: maar in principe is de geboden mogelijkheid een extraatje, dat de digitale editie positief onderscheidt van de papieren editie.

Brainard en Huissoon schrijven het soort boek waar ik van houd. Meditatief proza waar je zelf alle kanten mee op zou kunnen, als je wil. Hun proza dwingt je tot actief lezen. De gemeenplaats wil dat een boek een nieuwe wereld oproept, maar Brainard en Huissoon openen telkens weer een nieuwe wereld, alsof ze aan die ene wereld niet genoeg hebben; grillig is hun proza, ondanks de beheersing die de vorm suggereert.

Alfabetisch op voornaam gerangschikte personen met een korte en soms iets langere omschrijving ernaast, af en toe een referentie: het lijkt op het eerste gezicht saai, maar ik heb na twintig bladzijden Huissoon al het gevoel dat ik er een paar romans op heb zitten. Nu nog even wachten op de door de uitgever beloofde papieren versie, dan heb ik nog een roman of duizend voor de boeg.