Hoe doe je dat, sterven in tijden van social media? De ene doet het zonder kik (Gerrit Komrij), de ander maakt er een heel spektakel van (ik ken zo 1,2,3 geen voorbeeld, maar ze zijn er) en de derde schrijft een kort, geserreerd bericht op Facebook. De derde is Koenraad Goudeseune:
Het gekke is dat ik bij het lezen van het bericht aanvankelijk dacht: Doe eens normaal Koen. Doodgaan, dat is niet iets waar je grapjes over of literatuur van maakt. Tot ik, gaandeweg, de geschiedenis van zijn wall de laatste maanden overdenkend, tot de conclusie kwam dat het geen grapje is en geen literatuur. Het is het leven. En wat doet dat leven op Facebook?
Deze aangekondigde dood verwart me. Koenraad Goudeseune is letterlijk van mijn generatie, uit mijn jaar, uit 1965. Mensen uit 1965 gaan nog lang niet dood. Die gaan eerst wachten tot al die vervelende mensen uit 1964 en eerder eindelijk eens opzouten. Maar vooral alle echt oude mensen. Wij hebben nog een jaar of dertig voor de boeg.
Toch niet, toch niet. De raaf tikt met zijn snavel op het raam en heeft een boodschap. Het wordt een beetje kaler in de literatuur. Al die nieuwelingen met hun problemen die niet dieper reiken dan de bodem van hun weerzinwekkend jonge navels. Al die mensen die nog meer tijd hebben dan wij. Tss. Ksst. Vort. Opzij voor de oudere mannen.
Het is absurd dat mensen van onze leeftijd nu al gewogen moeten worden. Hun oeuvres. Hun nagelaten werken misschien. Hun brieven en e-mails en verongelijkte kreten in de nacht. Dat werk is nog lang niet af. Die brieven mogen soms best verscheurd. De ene kreet die alle andere kreten overbodig maakt ontbreekt nog. De weegschaal is stuk en er is geen weegschalenmaker in het land die hem maken kan.
We zullen, inderdaad, afscheid nemen. Maar hoe? En wanneer? En vooral: waarom?
Mooi stuk. Hgr Frank
Frank van den Ingh
>
De Vlaamse dichter en schrijver Koenraad Goudeseune (Ieper, 1965) kondigt zijn euthanasie aan op Facebook. Geen vertrek met stille trom, ook getuige dit goedbedoelde ‘premature’ in memoriam met het sentimentele cliché dat mensen niet jong dood mogen gaan.
Er zijn mensen die van hun naderende dood een ‘spektakel’ maken, zo lees ik, maar vreemd dan dat deze vroegtijdige lijkredenaar daar dan geen enkel voorbeeld van weet te noemen. Ik kan dat wel en denk aan aardig wat BN’ers die volop met hun terminale ziekte in de spotlights van de media en in de talkshows stonden. Ik denk direct aan muzikant en tekstdichter Thé Lau, die bleef maar afscheid nemen op tv, wat in mijn ogen een welhaast larmoyante parodie werd, Cabaretier Marc de Hont ging op stervenstournee, zanger, muzikant Bob Fosko eveneens en zocht ook media-aandacht en nu heb je cabaretier, schilder Jeroen van Merwijk die met zijn aanstaand sterven afscheid wil nemen in de media met een luchtig boek over kanker waarvoor hij zelf is uitbehandeld. En er zijn er meer, zoals op de langere termijn. terminale mannen met parkinson als Rob de Nijs en Ernst Daniel Smit. Opvallend, het zijn nooit vrouwen. Het begon dertig jaar geleden met de door hem zelf gefilmde, aangekondigde dood van fotograaf Ed van der Elsken, de enige publiekelijk stervende waar ik oprecht mee kon meeleven met zijn laatste film Bye uit 1990.
Ik ga nog niet dood, hoop ik, maar als anonymus in dit leven heb ik ook ideeën voor bij mijn overlijden en maakte eerder dit jaar een gedicht.
Bij mijn dood
http://www.dejongenskamer.nl/dirkjan.htm
Ik wens Koenraad sterkte en wie weet dat er nog een groot avontuur komt na de dood, ik sluit sinds een aantal jaren niets meer uit. Goede reis.
De Vlaamse dichter en schrijver Koenraad Goudeseune (Ieper, 1965) kondigt zijn euthanasie aan op Facebook. Geen vertrek met stille trom, ook getuige dit goedbedoelde ‘premature’ in memoriam met het sentimentele cliché dat mensen niet jong dood mogen gaan.
Er zijn mensen die van hun naderende dood een ‘spektakel’ maken, zo lees ik, maar vreemd dan dat deze vroegtijdige lijkredenaar daar dan geen enkel voorbeeld van weet te noemen. Ik kan dat wel en denk aan aardig wat BN’ers die volop met hun terminale ziekte in de spotlights van de media en in de talkshows stonden. Ik denk direct aan muzikant en tekstdichter Thé Lau, die bleef maar afscheid nemen op tv, wat in mijn ogen een welhaast larmoyante parodie werd, Cabaretier Marc de Hont ging op stervenstournee, zanger, muzikant Bob Fosko eveneens en zocht ook media-aandacht en nu heb je cabaretier, schilder Jeroen van Merwijk die met zijn aanstaand sterven afscheid wil nemen in de media met een luchtig boek over kanker waarvoor hij zelf is uitbehandeld. En er zijn er meer, zoals op de langere termijn. terminale mannen met parkinson als Rob de Nijs en Ernst Daniel Smit. Opvallend, het zijn nooit vrouwen. Het begon dertig jaar geleden met de door hem zelf gefilmde, aangekondigde dood van fotograaf Ed van der Elsken, de enige publiekelijk stervende waar ik oprecht mee kon meeleven met zijn laatste film Bye uit 1990.
Ik ga nog niet dood, hoop ik, maar als anonymus in dit leven heb ik ook ideeën voor bij mijn overlijden en maakte eerder dit jaar een gedicht.
Bij mijn dood
http://www.dejongenskamer.nl/dirkjan.htm
Ik wens Koenraad sterkte en wie weet dat er nog een groot avontuur komt na de dood, ik sluit sinds een aantal jaren niets meer uit. Goede reis.