Ik kijk naar de verfilming van Die Legende vom heiligen Trinker van Joseph Roth, met Rutger Hauer in de hoofdrol. Het verhaal van Roth is sympathiek, een sprookje over iemand die drinkt en ten onder gaat. Hij schreef met kennis van zaken, Roth. Of hij heilig was weet ik niet, een drinker was hij zeker.

De verfilming van Ermanno Olmi is ook sympathiek, al ben ik zelf niet gek op het zogenoemde Italiaanse realisme. Al die echt-gebeurde dingen: laat gaan, laat gaan… Rutger Hauer speelt goed, kundig zou je bijna zeggen. Hij wilde met deze rol bewijzen dat hij klaar was voor het echte, serieuze werk. Hauer wilde die kant in zijn talent meer de kans geven.

Dat is hem gelukt. Het is alleen niet gelukt om overtuigend over te komen als het hoofdpersonage uit het verhaal van Joseph Roth. Want kom op: Rutger Hauer, in 1988, als verlopen drinkebroer. Dat werkt niet. Iedereen die hem ziet, ziet Rutger Hauer, een man voor wie vrouwen en mannen massaal door de knieën gaan. Ze zien niet iemand die aan het eind van de film sterft. Rutger Hauer stierf toen niet, niet in die omstandigheden.

The legend of the holy drinker is een geslaagd kunstwerk met de verkeerde hoofdrolspeler. We zien Rutger Hauer acteren of zijn leven ervan afhangt, zonder dat het echt iets uithaalt. Hij speelt in het verkeerde verhaal. Hij bloeit, maar bloeit vergeefs.