Dram dram dram dram dram. Leesbevordering lijkt de laatste tijd een beetje op schimmel in de badkamer: je kunt die wegpoetsen maar de volgende dag zit de muur weer onder de donkere plekken. We moeten LEZEN om betere mensen te worden. Deze keer zegt Stine Jensen (die Grisham leest, maar goed) het, in NRC Handelsblad.

Wat ik altijd jammer vind: ons wordt een menswaardige samenleving voorgespiegeld, als we braaf lezen. Ik wil die menswaardige samenleving misschien wel, maar ik wil al die semi-christelijke geboden en verboden niet. Laat de mensen lekker zelf beslissen of ze lezen, of niet. Wat heeft een goede loodgieter aan het nieuwe boek van, bijvoorbeeld, Stine Jensen? Niet veel. Laat hem een opfriscursus zwanenhalzen volgen.

Vraag kinderen in de klas wat een hakenkruis betekent, deel meteen boeken uit voor straf als ze het niet weten. Ze mogen geen scherm meer aanraken totdat het leesverslag af is. Ruzie met uw partner? Leg elkaar een boekenstraf op, daarna in gesprek. Lezen is geen hobby voor de vrije tijd, het is noodzaak voor een menswaardige samenleving. Lezen, dat is niet (alleen) omdat we het leuk vinden, maar omdat het móet. Straf me, geef een boek.

Het houdt niet op, het zinloze geweld rond leesbevordering. Boeken als straf – nu is het christendom echt niet ver weg. Onze schuld. Onze grote leesschuld. Onze enorme leesschuld. Straf ons. Maak ons betere mensen. Straf me, met deze twee woorden geeft Jensen aan wat ze graag wil – straf. En die zou ze best kunnen krijgen buiten de wereld van het boek, en misschien zelfs verdienen. Laat los die ideologie, Stine Jensen, en kijk eens wat er dan gebeurt.

Want de oplossing die Jensen verzint voor problemen binnen een relatie is… apart. Ik zou andere straffen bedenken, om een ruzie te beslechten. Want voordat je het weet, zitten we zelfs binnen een relatie in een menswaardige samenleving en dan is een boek nergens meer voor nodig. Behalve om een flinke klap mee uit te delen.