De echte Tour de France wordt verricht op Hanta, collega-blog van Liliane Waanders. Lees haar artikelen!

Vandaag had de etappe iets weg van een saaie roman. Een boek van Jan van Mersbergen of zoiets, de nieuwe roman van Martin Amis. Iets dat als vezeltjes tussen je tanden blijft zitten.

Het mooiste was nog de lange vlucht, van een als altijd bijna anonieme renner die zich onttrekt aan de massa, om er tot slot weer genadeloos in op te gaan. Hoe mooi de gespeelde nonchalance, als hij zich terug laat zakken. De hand die het dijbeen masseert – het lag niet aan hem, het lag aan iets in hem, iets dat net niet hard genoeg kon fietsen.

Het voorwoord van Father and son van Edmund Gosse begint met deze gebeeldhouwde zin: ‘At the present hour, when fiction takes forms so ingenious and so specious, it is perhaps necessary to say that the following narrative, in all its parts, and so far as the punctilious attention of the writer has been able to keep it so, is scrupulously true.’ Wat een prachtige zin, en hoe grappig: als je een boek tegenwoordig zo begint, zal iedereen zich afvragen welke fictie je in hemelsnaam bedoelt.

Ik zit plotseling in de vaderboeken. Ackerley, Vaders en zonen van Ivan Toergenjev, het boek van Gosse, Het jaar waarin mijn vader stierf van Rob van Essen – er is iets met vaders en de wielersport, er is iets met mijn vader en de wielersport: het is onze enige gezamenlijke liefde, het fundament waarop een vrij groot gedeelte van onze gesprekken, of wat daarvoor door moet gaan, was gebouwd. Het wereldkampioenschap in Yvoir in 1975 was de eerste wielerwedstrijd die ik samen met mijn vader keek, ongetwijfeld via de BRT.

Toen maakte ik ook meteen kennis met de dubbele lagen in de sport. Ik zag als tienjarige hoe Hennie Kuiper won en was blij, bijna net zo blij als Kuiper zelf. Wat ik niet zag, was dat Roger de Vlaeminck niet mocht winnen van zijn Belgische collega’s en daarom tweede werd. Ik had nog nooit van semiotiek gehoord, ik was nog niet op de hoogte van de wedstrijd-in-de-wedstrijd, het verhaal onder het verhaal; ik wist nog niet van de dood van de wielrenner. Vanaf 1975 was Hennie Kuiper een held. Pas veel later zou ik de veel scherpere en hanigere De Vlaeminck gaan begrijpen en waarderen.