Na een verhuizing pak ik dozen uit. Honderden dichtbundels gaan door mijn handen. Oude meuk die alleen ik nog bekijk of inkijk. Apart, het lot van dichtbundels — het is nog wreder dan dat van romans. Ze verschijnen, worden (meestal nauwelijks) besproken en dan verdwijnen ze in de muil van de tijd. Als je heel, heel veel geluk hebt ontfermt een bloemlezer zich over een gedicht van je. En dat is dan dat. De poëzie is een massagraf. Elke generatie telt één klassieke dichter, of eigenlijk: één klassiek gedicht. De rest is niet eens stilte.