Het de winkels uit vliegende boek ‘De domheid regeert’ van Sander Schimmelpenninck is, zoals een sticker op de voorflap trots vermeldt, een ‘lekker betoog’. Met die kwalificatie heb je meteen het sterkste deel van het boek te pakken. Als iemand in Nederland in staat is het populisme op een raillerende manier te beschrijven en genadeloos de fouten en inconsistenties aan te wijzen in de uitspraken van politici die in zijn ogen verdacht zijn, is het Schimmelpenninck. Met zijn ‘lekkere betoog’ bedient hij een grote groep mensen die minder welbespraakt zijn dan Sander Schimmelpenninck zelf en die, net als hij, menen te zien dat grofheid, leugens, intimidatie en, ja, in hun ogen domheid, terrein winnen in het publieke debat. Sander geeft het hele boek vol gas! Het betoog zakt nergens in. Hij heeft de ene kogel nog niet afgevuurd of de volgende is alweer onderweg, te beginnen bij het onder vuur nemen van de door hem meest gehate journalist van Nederland, Wierd Duk. En daar komt dan nog bij dat hij de indruk wekt dat ergens, in een vrij recent verleden, is besloten om het gezonde verstand en de rede het raam uit te gooien om de domheid daarvoor in de plaats te zetten. In de ondertitel staat niet voor niets het woord ‘opzettelijk’. Met andere woorden: die domheid is geen sluipend virus zonder herkomst, nee, het is bewust georkestreerd door iets of iemand. Lees verder
Op alfabetische volgorde)
Hans en Chrétien gaan met kerstreces tot plusminus 10 januari 2025. De aangekondigde DNC Aan Huis is uitgesteld, want Chrétien heeft zoals alle beschaafde auteurs weer eens last van zijn longaandoening. 
De vraag of het verstandig is of nut heeft een roman te recenseren van een schrijver die in de top van je top-10-lijstje favoriete auteurs staat, laat ik, als dat mag, even links liggen. Zelfs bij het ter hand nemen van een boek van die schrijver, Thomas Bernhard, gelooft u dat nou maar, doe ik mijn uiterste best er volkomen ‘blanco’ aan te beginnen. Vergeefs, dat zeg ik erbij. Want Bernhard heeft meestal genoeg aan een zin, namelijk de beginzin, om mij volkomen in te palmen, zo ook bij de net vertaalde roman 
Sommige boeken hebben weliswaar allerlei kwaliteiten, maar moeten helaas, om redenen die buiten het boek omgaan, toch vooral worden geroemd om hun noodzakelijkheid. Zo’n boek is 
Omdat ik in wezen een goed mens ben, en niet vies van een uitdaging, las ik voor het eerst in mijn leven een roman van Paul Gellings: Terug naar de Stichtstraat. Gellings is vertaler van het werk van Patrick Modiano en heeft ooit het werk van Rutger Kopland in het Frans vertaald – maar het is niet nodig om iemand met zijn jeugdzonden om de oren te slaan. 
Waar gaan de boeken van Patrick Modiano over? Over niets, of in elk geval: over dingen die de hoofdpersoon niet meer weet – en zich opnieuw te binnen probeert te brengen. En over Parijs: bijna alle boeken van Modiano gaan over een stad die Parijs heet, waar de hoofdpersonen van Modiano in rondlopen en wonen. Parijs is ‘de stad’, een metafoor voor alle steden, steden in het algemeen, steden waarin mensen elkaar ontmoeten en kwijtraken. 
Een boek dichtslaan kan samenvallen met het moment dat je tegen jezelf zegt: ‘Het zal niet slecht zijn. Maar aan mij ging het voorbij.’ Dat is wat ik tegen mezelf murmelde toen ik, op aanraden van een super coole vriendin, de nieuwe roman 
De pen in het hart is het vijfde deel in de Thomas Meerman-reeks, na En in de nacht een riem, Praag aan zee, Hampelmann en Het wonderjaar. Een roman als het leven zelf, vol verhalen over een man en auteur en vader en minnaar die orde probeert te scheppen in een onverschillig en verwarrend universum..
Recente reacties