De Tour de France begint op een variant van het vreselijke gedicht ‘Lamento’ van Remco Campert te lijken. Altijd de lange wegen. Altijd hun vogelkreet. Nooit eens een lekkere & zinloze aanval. Maarten Ducrots commentaarproza schroeit bijna open van verlangen naar koers. Hij wil wel. Nu de rest nog. Arme Maarten, de paradijsvogel onder de Nederlandse wielercommentatoren.
Dat de Tour al jaren wordt gereden door levende rekenmachines is op zich niet erg – ik snap best dat je je eigen kansen niet wilt weggooien door er als een dolle in te vliegen. Dat die rekenmachines de laatste jaren alleen maar in het eigen voordeel kunnen rekenen, wordt hinderlijker en hinderlijker: nog een paar jaar en het verschil is in Parijs 1 seconde tussen nr 1 en nr 2, en dat is dan het eindresultaat van zorgvuldige berekeningen en een uitgekiende tactiek. Hoe krijgt Maarten Ducrot dat nog aan elkaar gepraat?
Maarten Ducrot is voor mij de revelatie van deze Tour tot nu toe. Hij schreef twee boeken, lang geleden, in de jaren tachtig van de vorige eeuw en in 2010. Ik eis een dik autobiografisch boek van hem. De uitgeschreven mijmeringen van Ducrot, zoiets als dat boek van Arjen Lubach maar dan echt leuk. Ducrot heeft het in zich om een programma in zijn geheel te vullen met zijn gepraat – de beelden die erbij vertoond worden doen er niet meer toe, zijn gepraat overstijgt elk beeld.
Ducrot is de bionische en literaire versie van Frank Kramer. Kramer vulde de laatste wedstrijd die hij van commentaar moest voorzien met gepraat in het luchtledige; zie de onderstaande YT-film, en geniet. Ducrot mag van mij elke week een uurtje, op prime time. Of beter: in de zomer drie weken achter elkaar elke dag drie of vier uur, in de middag. De pijn van het niet-koersen, van die lange, lange weg, is meteen voorbij.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=AoHV0d2IS-c]
Frank Kramer: “Ja, en dit is weer die Martínez die heeft de onhebbelijke gewoonte om telkens als ik aan het woord ben om te scoren.”
🙂