Stephan Vanfleteren heeft een boek geschreven en is op televisie. Ik kijk wel, maar kan me niet goed concentreren op wat hij zegt. Stephan Vanfleteren heeft niet alleen een nieuw boek, hij heeft ook een baard. En een imposante haardos. Ik kijk daarnaar, zoals een konijn naar het lamplicht. Wat een imposante baard, eh, man. Hoe zou het zijn om daar eens zacht overheen te aaien? Over die baard, of die haardos?

Iemand zegt dat Stephan Vanfleteren een topfotograaf is en iconisch foto’s maakt. Die worden getoond. Terwijl Vanfleteren ze bescheiden bekijkt (je ziet zijn ogen bijna wegzakken in die baard – oh, de baard van Stephan Vanfleteren te zijn en die ogen op je af zien komen). Daarna gaat het weer over het boek dat is geschreven, door Stephan, in tijden van corona (of zoiets). Het is net alsof de geluiden uit de televisie mij niet helemaal bereiken.

Het beeld is sterker dan het boek. De interviewer (m? v?) praat over het werk van Stephan Vanfleteren, dat nu in een museum te zien is. Waarschijnlijk hangen daar iconische foto’s, in dat museum, een foto van Vanfleteren wordt altijd ‘iconisch’ genoemd, dan is iedereen er maar alvast vanaf, van de vraag of dat ding nu iconisch is, of niet.

Ik herinner me eigenlijk dat alleen Paul Claes ooit iets lelijks over de fotograaf schreef. Die was niet echt onder de indruk van al dat kunstzinnige gedoe, met als gevolg dat mensen er, eenmaal afgedrukt, uitzien alsof ze net vier weken in een sulfaatmijn hebben doorgebracht.

Stephan Vanfleteren gedraagt zich alsof hij een soort schrijver is. Soms kijkt hij een beetje moeilijk, als hem een vraag wordt gesteld. Misschien weet hij zelf ook niet precies waarom hij dit boek heeft geschreven, een boek zonder die fijne topfotografie van hem erin, misschien was er iemand bij de uitgeverij die op een dag tegen hem zei: ‘Baard, eh, Stephan, doe ons een plezier en schrijf eens een boek zonder plaatjes.’ En aldus geschiedde.

We weten het niet.

Het interview is voorbij. Ik denk de rest van de avond en een deel van de nacht aan het door een haardos en baard gedomineerde aangezicht van Stephan Vanfleteren. Soms wil ik het raam openen en naar buiten staren, maar het is te donker. Soms hou ik mijn kussen vast en denk – ik weet niet precies wat ik denk. Ik voel iets tussen melancholie en verdriet in. 

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=fJ8p3L1OX-k]