Van Astrid H. Roemer heb ik één boek gelezen, omdat ik dat ooit van iemand kreeg voor mijn verjaardag. Het is een novelle, Waarom zou je huilen mijn lieve, lieve… Een aardig verhaal, met een bitter einde. Ik ga dat einde niet verklappen, dat doet Wikipedia al. Verder is het oeuvre van Astrid H. Roemer een blinde vlek in mijn leesleven. Gisteren schaamde ik me daar plotseling voor, alsof ik al die jaren tekort heb geschoten. Nu krijgt ze, na de P.C. Hooftprijs de Prijs der Nederlandse Letteren. Hoger kan een auteur in Nederland niet stijgen. Het eerste gemor is al hoorbaar: betreft het hier een bekroning van een oeuvre of van een afkomst? Zelfs voor dat gemor schaam ik me. Ik vraag me af of die schaamte gerechtvaardigd is, of dat ik me de leeswet dreig te laten voorschrijven om van het almaar aanzwellende getetter van de inclusiviteitslieverds af te zijn. Hoe dan ook, ik ga een paar boeken van Astrid H. Roemer lezen. Ik wel.
Tag: P.C. Hooftprijs
Toen Mark Rutte gisteren aankondigde dat hij de middenstand de nek om wil draaien, stonden er mensen buiten naar hem te schreeuwen. Die mensen, dat zijn idioten. Maar ze hebben wel gelijk als ze naar Mark Rutte schreeuwen. Rutte is geen staatsman, maar een crisismanager die ervoor kiest om sommige groepen random voor de bus te gooien; en als hij dat doet, straalt hij daadkracht uit. Wat hem redt: Hugo de Jonge is een echte imbeciel, in wiens nabijheid iedereen gunstig uitkomt. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties