De nieuwe roman van Koenraad Goudeseune is van de drukker. Hij heet De nuttige last van tragiek en verschijnt binnenkort bij Uitgeverij Douane. Dit is op zich geen mededeling die een aardkorst doet verschuiven, maar Koenraad is ernstig ziek, las ik op zijn Facebookpagina. Waar ik sinds kort voor het eerst in jaren toegang toe heb – hij stuurde me onlangs een vriendschapsverzoek en we schreven kort een paar direct messages.
Het was fijn om weer eens met hem te schrijven. Ik had hem, in zekere zin, gemist. Hij hoorde er vanaf een bepaald moment bij; bij de omgeving, bij de literaire toestand, bij alles. De omgang met hem is niet altijd gemakkelijk geweest, moet ik zeggen. Regelmatig reageerde ik mij, als ik weer eens in een woordenwisseling terecht was gekomen, in machteloze woede (en meestal alleen in gedachten) af op een deur of een stoel of een blinde muur.
Ach, Koenraad, in de wilde jaren van de eerste Contrabas; het was allemaal wat. De reactiepanelen stonden regelmatig te roken als hij met een paar andere vaste jongens – jongens waren we – in een vorm van gesprek ging. En toen was hij jaren weg (omdat ik hem zo ondertussen beu was, al dat geklaag en gezaag en die dronken uithalen) en nu is hij er dus weer en is hij ziek. Mensen van mijn leeftijd (hij is ook uit 1965) mogen nog niet ziek worden. Zo werkt dat hier niet.
Ik hoop dat Koenraad beter wordt. Of in elk geval goed genoeg. Daarnaast hoop ik dat zijn boek een succes wordt, en misschien zelfs een prijsje krijgt, dan kan hij zich meteen ontdoen van zijn miskendheidsgevoelens. Ik las het in drukproef en vond het wel vermakelijk – en goed. Het gaat nu eens niet over Koenraad Goudeseune, al heeft hij de auteur Koenraad Goudeseune natuurlijk wel in het boek weten te moffelen. Want een boek van Koenraad zonder Goudeseune is als een literatuur zonder Koenraad Goudeseune.
Get well, type. En rap een beetje.
Het is niet écht een “nieuwe roman”. Het is een heruitgave van het tweede verhaal uit “De dood van Prince” (Bokeh; 2016)
Hé, dát wist ik idd niet…