Geen gelul, meteen tot de kern. Vier regels, twee rijmklanken. Dat is ‘Onrust’, het beroemde kwatrijn van Jacob Israël de Haan. Ik heb altijd moeite met die twee rijmklanken, waardoor ik ‘Amsterdam, Amsterdam’ dreig uit te spreken of lezen als ‘Emsterdem, Emsterdem’. Het kwatrijn stribbelt door de verwarrende wisseling van -em en -am tegen. Waar is de dichter eigenlijk, in Jeruzalem of Amsterdam? Het spel van klanken is de echo van de verwarring die De Haan ervoer in zijn eigen leven. Waar was hij eigenlijk?
Auteur: admin (Pagina 19 van 22)
Sinds ik in staat ben om Tommy Wieringa elke week tot me te nemen, via mijn abonnement op NRC/Handelsblad, kent mijn obsessie voor zijn proza geen grenzen (meer). Tommy is… ja, wat is Tommy eigenlijk? Volmaakt is hij in elk geval wel, een zuivere schim in een vervuilde schepping, een blinkend standbeeld midden op het marktplein waar wij, verstofte wereldburgers, rondtasten in de middaghitte. Lees verder
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Pxu85kiqkg0]
I.M.: ik heb de vier afleveringen bekeken en het viel me mee. Dat wil zeggen: het viel me mee als ik steeds in mijn achterhoofd hield hoe het in de jaren negentig was. Hoe Ischa Meijer in het echt klonk, hoe Connie Palmen er in het echt uitzag. Als ik de beelden oplaadde met mijn herinneringen, was het een fijne serie. Mijn serie. Verder was het helaas erg ruk. Ramsey Nasr is een goede acteur, maar aan Meijer vertilde hij zich; en hopelijk is de echte Connie Palmen in staat tot meer dan beaat glimlachen. Lees verder
Koenraad Goudeseune is inmiddels dood. Zijn laatste weken deed hij wat hij altijd deed: hij publiceerde op Facebook. Het waren nieuwe gedichten, laatste gedichten — hij liet het zelfbeklag (een signature dish) vallen en wat hij schreef werd harder, minder opgelegd-sentimenteel. Waar hij eerst af en toe raak schoot in een serie lossere flodders, kregen zijn gedichten de geslotenheid van een pantser, juist omdat hij zijn dekking liet zakken. Er was niets meer om zich achter te verbergen of zich boos over te maken. Lees verder
Vanaf 2021: op de zaterdag en zondag een Gedicht van de dag. Met een korte inleiding, en gepubliceerd om 9.30 AM. Kortom, weekendgedichten; in 2021 plusminus 100 keer Heeft u een gedicht dat geschikt is voor deze rubriek op het oog: mail het mij. Zie de contactknop op de voorpagina.
De gedichten van Jacobus Revius zijn een nagekomen bericht uit de renaissance. Nadat Revius (1586-1658) in zijn studententijd de renaissanceliteratuur had leren kennen, voegde hij er zijn eigen calvinistische Nederlanderschap aan toe — met al bij al redelijk spectaculaire gevolgen in de dichtsfeer. Ik ken weinig Nederlandstalige dichters die zo strak in de maat kunnen lopen en en passant aan inhoud doen. Revius is een religieuze voorzaat van Menno Wigman. Lees verder
Op de online boekenpagina van de VPRO-gids, wordt het begrip troostlezen beschreven. Maarten Biesheuvel en Gerbrand Bakker, het zijn allebei troostlezers. De een doet het met Moby Dick, de ander met Het Bureau. Die boeken troosten. In de woorden van de auteur van artikele, Katja de Bruin:
Een troostboek lezen is zoiets als Love Actually kijken met een poes op schoot en thee en chocola binnen handbereik, terwijl de wind om het huis giert. Veiligheid, warmte, totale voorspelbaarheid, een bad waarvan je weet dat het precies de juiste temperatuur heeft. Zoals je je kunt verheugen op dat dansje van Hugh Grant in het trappenhuis van Downing Street, zo kun je je ook verheugen op het moment waarop Mr Darcy Elizabeth ten huwelijk vraagt in Pride & Prejudice. Je weet precies op welke pagina het gaat gebeuren, op welk deel van de pagina zelfs, maar het blijft heerlijk om langs al die vertrouwde schermutselingen en dialogen toe te lezen naar het moment suprême.
Dit is een herpublicatie. Het origineel verscheen hier >>
Op mijn Facebook-pagina deed ik verslag van mijn herlezing van De Avonden. Ik ben geen volledig overtuigde Reviaan, maar ik hou wel van het werk van Reve, en De Avonden was daarin altijd een beetje een witte plek. Lees hieronder mijn stukken onder elkaar. Na herlezing weet ik één ding zeker: ik ga in 2020 meer Reve lezen en, vooral, herlezen.
Eerste dag
Op zondagmorgen 22 december 1946 begint de debuutroman De Avonden van Gerard Reve (toen nog Simon van het Reve). Dat is vandaag 73 jaar geleden. Ik heb nooit ‘meegelezen’ met het boek zoals sommige Revianen doen: elk jaar op 22 december beginnen met hoofdstuk 1 en op 31 december eindigen met hoofdstuk 10. Lees verder
Net als in haar eerder verschenen The friend is Sempre Susan een memoir. Het wordt een roman genoemd, maar dat wil zeggen 1) dat de term roman niks meer betekent of dat 2) de term roman nodig is om een boek nog een beetje de boekhandel in te krijgen.
Ik leerde het werk van Nunez pas kennen toen D mij The friend gaf. In 2019. Ik was meteen weg van haar stijl; die is heel effectief, – Nunez is iemand die een goed oog voor details koppelt aan gevoel voor tragiek en vertelkunst. Wat je dan krijgt is een ogenschijnlijk gewoon voortbewegend verhaal, dat ongewoon is. Ongewoon en experimenteel. Nunez is geen gewone schrijfster. Nunez is een mirakel. Lees verder
Sinds twee dagen ruist de redelijkheid zacht door mijn hoofd. Ik lees NRC/Handelsblad. Een vriendin van mij noemde haar vader de NRC-wapperaar; de oude baas zat die krant namelijk altijd te lezen na zijn werk, uren achter elkaar, en als hij het niet eens was met iets wat in zijn gezin gebeurde, wapperde hij met het avondblad. De krant was een meneer. Een meneer met autoriteit. Lees verder
Recente reacties