Deze bijdrage van Chrétien Breukers verscheen in Propria Cures, waarvan Chrétien gastredacteur is
Soms heb ik werkelijk een goed idee. Dit bijvoorbeeld: verbied alle literaire festivals en neem voor de zekerheid hun subsidie af. Er is nog nooit iets goeds gebeurd op of voortgekomen uit een literair festival. Literaire festivals zijn als een huidziekte: je ziet ze wel en ze zijn niet zelden alomtegenwoordig; maar je hebt er niks aan en kunt er behoorlijk ziek van worden.
Je denkt dat je een leuke avond zult hebben en uiteindelijk zit je te kijken en, helaas, te luisteren naar Onno Blom, Lidewijde Paris, Alma Mathijsen, Christine Kok of Elfie Tromp (of, in het ergste geval, Tsead Bruinja). Het is en een huidziekte én het is zinloos geweld, en vooral: het houdt nooit op, niet vanzelf. Omdat de redacteuren van die festivals niet in staat zijn om eens iets origineels te bedenken. Lees verder
Chrétien is zes nummers lang gastredacteur van Propria Cures. Vandaag verschijnt zijn eerste bijdrage, online te lezen – maar ook op papier is Propria Cures erg fijn. Neem een abonnement bijvoorbeeld. Hoe dan ook, 
Net iets eerder dan je van ons gewend bent, namelijk aanstaande vrijdag, staat aflevering #099 van De Nieuwe Contrabas podcast online. Evenals vorig jaar ‘spelen’ wij de juryberaad= slagingen van deze literaire prijs in alle openbaarheid als het ware ‘na’, zodat er niet, zoals op tv, zomaar ineens een boek omhoog wordt gehouden dat de winnaar blijkt te zijn, maar elk van de genomineerde romans
Sophie Hermans is een politica. Als politiek en literatuur op elkaar botsen, verandert de literatuur in Dresden na het bombardement van 1945. Of actueler: in Bakhmut een week geleden. Hermans was de politicus die ons zou bijstaan om ‘het lezen te vieren’ – deze punchline spreekt Eus een paar keer per aflevering uit, om alle kritiek op zijn achteloosheid en povere voorbereiding bij voorbaat te ontkrachten. Hij is toch iets aan het vieren? Namelijk: het lezen! Nou dan. Dat dit via de fractieleidster van de meest harteloze, neoliberalistische partij van Nederland loopt, boeit hem niet. 
Eus had gisteren zijn vestimentaire frivoliteiten laten varen. Hij droeg bontkraag noch capuchon. Hij droeg een saliegroen jack van de Beversport. Daarin gehuld stond hij aan het begin van de uitzending te shinen voor het Burgerweeshuis. Het gedicht dat hij uit het minibiebje toverde was zogenaamd geschreven door een kind van zeven en waarschijnlijk dus van Eus zelf.
Je kunt veel over Eus zeggen, en ook veel lelijks, maar gevoel voor humor heeft hij op een of andere manier wel. Gisteren droeg hij geen jas met een bontkraag. Hij droeg een jas met een capuchon. En niet een kleine capuchon, nee, een ENORME capuchon, groot genoeg om zijn hoofd helemaal in te verbergen. Van schaamte, om dat liefdeloze programma ‘over lezen’ dat hij maakt. Toch ben ik om. Ik heb alles bekeken, ook de kritiek op 
Zeer geachte heer Wiener, waarde Lodewijk,
Een spook waart door de letteren – het spook dat Onno Blom heet. Gisteren verscheen het op televisie, tijdens de talkshow van 
Eerst staat er een man in een bontkraagje, die een beetje slist, bij de deur van een oud gebouw in Deventer – maar dat is niet erg. Alleen moet het geluid van de televisie harder, anders is het niet te verstaan. Waar is de sidekick met de seizoenkaart gebleven, die vrouw die drie zinnen per aflevering mocht murmelen? Vermalen tussen bontkraag en kijkcijfers.
Recente reacties