- vanaf 11 juni 2020 -

Categorie: Uncategorized (Pagina 1 van 12)

Addendum 5: B. Zwaals vervloekte boeren

Foto © Koos Hageraats

Bij de bekendmaking van de exit polls deze week dacht ik: ‘vervloekte boeren, hun hoeden staan scheef, hun humeuren / hangen er half onderuit.’ Misschien is het een idee om deze regels op een servet af te drukken en dat servet te verspreiden in het restaurant van de Tweede Kamer. Ze zijn van B. Zwaal, een Nederlandse dichter. Een onbekende dichter die veel bekender zou moeten zijn. Het Nederlandse taalgebied wemelt ervan, van dichters die meer aandacht verdienen en al jaren op schemerstand in de marge staan. Ik sla zijn tweede bundel bos in ’t rot open en lees:

in de rede van nergens loopt
sneeuw
de scheur van het hart stroomt vol
schreden

Gedicht 6.3.2021: [anders anders bekend maar herkend toen] van Lucebert

Deze week verscheen Vaarwel, achtergelaten gedichten van Lucebert. De bundel bevat gedichten die Lucebert heeft ‘achtergelaten’ in het huis van Bert Schierbeek en Frieda Koch. Hij had daar enige tijd gewoond, eind jaren veertig, begin jaren vijftig. Schierbeek, Lucbert en Koch leefden enige tijd in een drietrapsrelatie, maar dat was niet houdbaar. Lucebert vertrok, en liet dus een deel van zijn oeuvre achter. In dit mooie artikel van Aleid Truiens, uit de Volkskrant, staat het verhaal van de relatie en de gedichten beschreven. Ik citeer: Lees verder

22 februari 2021: 125e geboortedag Paul van Ostaijen

Dit is een herpublicatie van een stuk, bij gelegenheid van Paul van Ostaijens 125e geboortedag vandaag.

Ik ken iemand die Paul van Ostaijen spaart. Mensen die boeken van schrijvers sparen, lezen niet. Tenminste, dat denk ik altijd. Lezen houdt maar van kopen af, zegt die vriend altijd. Het heeft jaren geduurd voordat ik die uitspraak thuis kon brengen. Pas na lezen van Verzonken boeken van Gerrit Komrij viel bij mij het kwartje: ‘De bibliofiel leidt een deerniswekkend bestaan. Geen sprank hoop dringt ooit in zijn leven door. Hij is een toonbeeld van geestelijke stilstand. Hij leest nooit eens een boek. Want lezen houdt maar af van kopen.’ Lees verder

Gedicht van 21.2.2021: Junkieverdriet van Jotie T’Hooft

Ja, dat was wat, de poëzie van Jotie T’Hooft. Hij stierf in 1977, ik ging net naar de middelbare school. Toen kende ik zijn werk nog niet, dat kwam later, begin jaren tachtig, de jaren van het wilde en ongecontroleerde lezen. T’Hooft werd mijn ‘eerste’ dichter, de eerste dichter van wie ik het verzamelde werk kocht. Ik zag de documentaire Junkieverdriet van René Seegers, Leon de Winter, Jean van de Velde op televisie. Leon de Winter was toen nog een echte schrijver, zó lang is dit allemaal al geleden.

Ik zag gisteren deze documentaire op YouTube en dacht na afloop: Misschien weer eens wat in T’Hooft lezen…

Lees verder

Gedicht van 20.2.2021: 1 (uit: Een goudvis) van Arjen Duinker

Dit schreef ik eerder op 18 december 2018 over Arjen Duinker, naar aanleiding van zijn in dat jaar bij uitgeverij Douane verschenen bundel Een goudvis. Onder het stukje neem ik het eerste gedicht uit de bundel op.

J.C. Bloem debuteerde in 1921, maar werd pas een jaar of 35 later een nationale poëzieknuffelbeer, toen de ooievaarpocket Doorschenen wolkenranden (een titel die aan een huidziekte doet denken) verscheen. Veel gedichten voor weinig geld, het werkte. Daarna was er geen houden meer aan. J.C. Bloem werd een dichter waar een ‘som van misverstanden’ omheen ontstond. Dát was nog eens een dichter. Een lijdende, lichamelijk grotendeels uitgeschakelde man die in vijf of zes klassiekers het ‘universele levensgevoel’ vastlegde. J.C. Bloem wás poëzie en poëzie was vanaf dat moment J.C. Bloem. Ik weet niet of hij nu nog veel wordt gelezen, maar ik weet wel dat hij veel is gelezen — en zijn invloed is tot op de dag van vandaag terug te vinden, in het werk van Menno Wigman bijvoorbeeld (deels ten positieve), of in het werk van Pieter Boskma (weerkaatst door een lachspiegel). Lees verder

De stilte van de wereld voor Bert Natter: Bach tot op het bot

Bert Natter is ook aan het podcasten. De zijne heet Bach tot op het bot en is onder andere hier te beluisteren. Ik ben nu bij aflevering drie en moet zeggen dat het zeer aangenaam luistert. En je steekt er nog iets van op. Over de botten van Bach bijvoorbeeld. De informatie over de reeks waarvan 15 delen staan gepland:

Waar zijn de beenderen van Bach gebleven? En wat komt er allemaal boven tafel als je ernaar op zoek gaat? Bert Natter, schrijver van de roman Goldberg, volgt het spoor in een serie van vijftien podcasts, Bach tot op het bot. Hij komt tot verrassende ontdekkingen over het gebeente van Johann Sebastian. Ook doet hij een poging om uit te zoeken hoe Bach tegenover leven en dood stond, waarbij hij stuit op onbekende verhalen over de grootste componist aller tijden.

Weissensee: een met boekenkasten gestoffeerde serie op Netflix

Dit weekend keek ik naar de serie Weissensee, tijdens de laatste dagen van mijn Netflix-abonnement. Het is allemaal heel mooi en goed gedaan en toch droevig en tot staren in de verte uitnodigend. De truc waarin je ‘de geschiedenis’ koppelt aan persoonlijk drama werkt én is soms een beetje afgezaagd, maar op een manier waarop goede vriendschappen af en toe afgezaagd kunnen zijn. Het was geen verloren tijd om te kijken. Lees verder

Volmaakte sculpturen van zichzelf: Tommy Wieringa en Barack Obama

Sinds ik in staat ben om Tommy Wieringa elke week tot me te nemen, via mijn abonnement op NRC/Handelsblad, kent mijn obsessie voor zijn proza geen grenzen (meer). Tommy is… ja, wat is Tommy eigenlijk? Volmaakt is hij in elk geval wel, een zuivere schim in een vervuilde schepping, een blinkend standbeeld midden op het marktplein waar wij, verstofte wereldburgers, rondtasten in de middaghitte. Lees verder

« Oudere berichten

© 2024 De Nieuwe Contrabas

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑