De jaren meteen na de Tweede Wereldoorlog zijn door Gerard Reve en Willem Frederik Hermans onvergetelijk beschreven als een deprimerend, benepen tijdvak, maar dat is uiteraard een kwestie van perspectief: voor Remco Campert (1929-2022) was dit net een heel spannende tijd. 
 
Eigenlijk moest Campert zijn middelbare school nog afmaken, na WO II, maar daar had hij geen zin in. ‘De wereld buiten lokte in al haar geheimzinnigheid’, vertelt hij later in een column. ‘Maatschappelijk beoogde ik niets. Ik ging niet naar het Binnenhof om er ruiten in te gooien, maar naar de bioscopen en jazzcafés. Ik genoot niet meer van onderwijs, maar van een soms beangstigende vrijheid’.