Mijn lief is weg. Gelukkig niet voor altijd, maar voor een paar maanden. Ze is een belangrijke kunstenaar aan het worden en mag in het buitenland werken op een plek waar andere belangrijke kunstenaars ook werken. Ik zit thuis en antwoord ‘prima’ op een bericht van het kunstenaarscollectief waar ik ooit toe behoorde waarin gevraagd werd of het niet erg was dat ze een verhaal dat ze van me vonden weggooiden. Het verhaal hing nog ingelijst in het ateliercomplex en ze hadden de lijst ergens anders voor nodig. Ik herinner me maar een paar van de verhalen die ik schreef. Zelfs toen ik nog schreef herinnerde ik ze me niet. Nu ik gestopt ben met schrijven is dit hetzelfde gebleven. Ik zit thuis en lees zelfhulpboeken en wacht tot het tijd is om naar de tandarts te gaan. Ik heb een afspraak bij een nieuwe tandarts. Toen ik nog schreef schreef ik over elk tandartsbezoek een verhaal.

Robert Schuit mailt af en toe een verhaal aan liefhebbers van zijn werk. Dit is het begin van zijn meest recente zending. Sinds hij de liefde vond, schrijft hij niet meer. Aan het verhaal te zien, is dat een goede zaak. Abonneer u op die niet-verhalen via deze link >>

Binnenkort verschijnt een nieuwe roman van A.H.J. Dautzenberg. Die schrijft blijkbaar wel nog. De roman heet Aslast en wordt uitgegeven door het bijkantoor van BIJ1, Pluim >>  Om de gebeurtenis luister bij te zetten, publiceerde Dautzenberg een podcast. Die is te beluisteren op Soundcloud >> Het is een rustgevend geheel: treingeluiden (vermoed ik), heel af en toe doorsneden met het stemgeluid van Dautzenberg; zijn kenmerkende Limburgse accent, waarvan je er twee kunt maken, ondersteunt de geluiden passend. Als het boek wordt, wat de podcast belooft, is er zelden een experimenteler boek verschenen in het Nederlands.