Thomas Verbogt zag er niet veel in, in het eerste nummer van Tristan, een literair tijds-schrift (geen spelfout). In De Arnhemsche Courant (ergens in 1987 verschenen) ging hij er eens lekker voor zitten. Aan het redactionele voorwoord is volgens hem geen touw vast te knopen, en het is een onzin-stuk. Hij citeert de aanhef, waar op zichzelf geen woord Frans bij is: ‘Alles gaat stuk. Het verval is alomtegenwoordig; ook wat in het vat zit verzuurt en daarom hebben wij haast.’

Verbogt was in die tijd blijkbaar al een soort autoriteit. Ik herinner me de recensie nog heel goed. Ik herinner me ook dat ik dacht: ‘Dit is een adelsbrief – als de schrijver van Glazen schaduwen ons blad zo omschrijft, zijn we op de goede weg.’ Wat ook belangrijk is om te weten: een nieuw literair tijdschrift betekende in die tijd: concurrentie. Ik denk niet dat Verbogt ons direct als concurrent zag, maar je moest wel even laten merken hoe de verhoudingen lagen. En die verhoudingen gaf hij hier even aan.

Hij is nog steeds een soort autoriteit, Thomas Verbogt. Zijn boeken en columns worden nu, nadat hij jaren als een soort diesel had doorgetuft, alom gelezen en gewaardeerd. Hij heeft invloed, en oefent die op een vriendelijk-doordringende wijze uit. Waar Thomas Verbogt is, is een netwerk. Een weefwerk van verbindingen. Ik kan me, na al die jaren, heel goed voorstellen dat hij niets moest hebben van die do it yourself-houding die we aannamen, gecombineerd met dat ‘dansen op de vulkaan’ waar je de new wave in zag doorschemeren.

Als geen ander wist Verbogt, toen al, 33 jaar geleden, dat de consensus altijd interessanter is dan het conflict; daarom zocht hij, heel even, badinerend, het conflict met mensen die nog niets hadden gedaan of bewezen – om ze tot consensus aan te zetten. In andere tijden hadden we Verbogt in een manifest tot gort geschreven. Maar wij leefden in een andere tijd en zagen Verbogts recensie als een leuke oprisping van de burgerman die hij was of is.

Manifesten waren een beetje uit – op het manifest rond het verschijnen van Maximaal na, en dat manifest was de terugkeer van het manifest als komedie. Het is, denk ik, opnieuw tijd voor een manifest. Tegen Thomas Verbogt. Dat (en die) zit nu wel lang genoeg in het vat. Het is jammer dat hij, die aardige Thomas, dat nog moet meemaken.

(klik op de afbeelding voor groter beeld)