De Nieuwe Contrabas podcast heeft een kleine zomerstop. Maar het lezen gaat door, in de rubriek Zomerlezen. Uiteraard is dit ook het moment om de podcast te bingen en je te abonneren, via deze link >>

Wie?

Tim Foncke (1978) schreef eerder drie boeken. God is klein geschapen (2016) was tot nu toe het meest recente. Deze roman kwam voort uit een gelijknamige theatertour van Foncke en Herman Brusselmans. De melige humor in zijn boeken heeft Foncke alvast van geen vreemde.

Wat?

De wegwijzers mogen weg is een brievenroman. Het schrijven van brieven lijkt Fonckes specialiteit te zijn. Zijn eerste twee boeken stonden er al bol van. Waar gaat De wegwijzers mogen weg over? Ik citeer de flaptekst:

2016 is niet het meest swingende jaar in de geschiedenis van Tim Foncke. Een lange liefde loopt stuk, waarna de 37-jarige schrijver weer bij zijn moeder gaat wonen. Later dat jaar verblijft hij achtereenvolgens in een hotelkamer in Aalst, in Thailand, in Aaigem, in Zuid-Frankrijk en weer bij zijn moeder. Vanuit deze plaatsen schrijft hij brieven aan de ex-geliefde – met wie hij wel nog naar Thailand gaat, wat een wrange reis wordt – en aan vrienden. Het is flessenpost in een zee van drank. Op een mooie zomerdag reserveert hij een tafel voor twee en vanaf dan staat de liefde opnieuw op het spel.

Waarom?

Ja, waarom? Foncke lijkt me een aardige gast, maar zijn roman heeft veel weg van een door flauwe grappen gestut staketsel vol met verhalen die een adolescent heel misschien voor literair zou kunnen verslijten (als de adolescent in kwestie nooit een goed boek heeft gelezen). Foncke vindt zijn werk kut. Foncke heeft soms moeite met zijn vrienden. Foncke is verliefd. Foncke is niet langer verliefd, of zijn lief is verliefd op iemand anders. Foncke gaat scheiden en Foncke krijgt een nieuw lief. Alcohol alom. Foncke worstelt met het leven. Ja, dat doen we allemaal, Foncke. Zaak is om dat iets beter op te schrijven dan je nu doet. ‘Sinds Buddingh’ verwachten veel mensen van poëzie een avondje lachen,’ schreef Remco Campert. Sinds Herman Brusselmans denken sommige auteurs dat elke uitroep over drankgebruik en liefdesverdriet automatisch tot de literatuur behoort.

Hoe?

Ik heb het boek gelezen met spalkjes op mijn oogleden. Het is niet dik, maar duurt wel heel erg lang. Bij zinnen als – ‘De sterrenhemel die over jouw huis is gevallen, ligt ook over mijn huis.’ – keek ik vol verbazing naar de bladzijde. Ja, het staat er echt. Ach, die arme Tim Foncke. Zijn lief wil hem niet meer, hij moet bij zijn moeder gaan wonen, hij drinkt, hij gaat met vrienden om en hij krijgt een nieuw lief (na met zijn oude lief een verre vakantie te hebben ondernomen). Het leven dat Foncke in zijn roman beschrijft is nergens opmerkelijk en opvallend luxueus; iets te luxueus om tot de zelfkant te behoren. Maar ja: rijke mensen hebben moeilijke maten. Als het boek bijna uit is, lijkt Foncke gelukkig te worden, in een nieuwe gezinssetting. Ik hoop van harte dat de grens tussen schijn en wezen hier niet scherp wordt getrokken.

Eindconclusie 

De wegwijzers mogen weg is een briefroman van 174 bladzijden. Een aanrader voor mensen die van boeken onder de 200 bladzijden houden waarin weinig gebeurt en de taal wordt bereden als een roestige fiets.

Tim Foncke, De wegwijzers mogen weg, Uitgeverij Vrijdag, 2022, € 20,00