Literatuur op tv dreigt vooral weer over BN-ers te gaan, vreest Chrétien tussen het laminaat leggen door. En nog meer slecht nieuws: de literaire krantenrecensie krimpt ineen tot postzegelformaat. Ondertussen leest Hans eindelijk een vrouw, Ali Smith, en geniet Chrétien van het intense proza van Marguerite Duras. Verder een wervelend gesprek met bibliothecaresse Marjolein Hordijk over een leeslijst die beoogt van aspirant-artsen invoelende dokters te maken.
Podcast: Play in new window | Download (Duration: 50:23 — 69.2MB)
Dit is een herpublicatie van een stuk, bij gelegenheid van Paul van Ostaijens 125e geboortedag vandaag.
Ja, dat was wat, de poëzie van Jotie T’Hooft. Hij stierf in 1977, ik ging net naar de middelbare school. Toen kende ik zijn werk nog niet, dat kwam later, begin jaren tachtig, de jaren van het wilde en ongecontroleerde lezen. T’Hooft werd mijn ‘eerste’ dichter, de eerste dichter van wie ik het verzamelde werk kocht. Ik zag de documentaire 
Dit schreef ik eerder 
Toen mijn jongste dochter een jaar of zes was, kende ze dit gedicht van buiten. Soms begon ze het te declameren, bijvoorbeeld als we bezoek hadden. Dan zeiden mijn ex en ik dat ze nu eenmaal voorlijk was, die kleine. Natuurlijk had ik het haar geleerd, voor het effect; net als ‘Dinska Bronska’ van gisteren trouwens. Ze had iets met gedichten. Ze hield ervan. Voordat ze ging slapen, bladerden we altijd even door een bloemlezing.
Bert Natter is ook aan het podcasten. De zijne heet Bach tot op het bot 
Dit weekend keek ik naar de serie Weissensee, tijdens de laatste dagen van mijn Netflix-abonnement. Het is allemaal heel mooi en goed gedaan en toch droevig en tot staren in de verte uitnodigend. De truc waarin je ‘de geschiedenis’ koppelt aan persoonlijk drama werkt én is soms een beetje afgezaagd, maar op een manier waarop goede vriendschappen af en toe afgezaagd kunnen zijn. Het was geen verloren tijd om te kijken. 
Recente reacties