- vanaf 11 juni 2020 -
Hans en Chrétien ontdekken gezamenlijk hoezeer hun linkse hart nog klopt. Verantwoordelijk voor die ervaring is de roman Strijd en metamorfose van een vrouw van Edouard Louis en het pamflet Pandemocratie van de radicale hoogleraar Willem Schinkel. Verder dalen ze met Maximaal René Huigen af in de krochten van de jaren tachtig. Het decennium waarin, aldus Huigen, ‘ironie omsloeg in cynisme’. Luister, like & abonneer.
Podcast: Play in new window | Download (Duration: 1:02:39 — 86.0MB)
‘De kleurrijke omslag van de nieuwste bundel van Willem Thies Mijn zoon hij zegt is gemaakt door de elfjarige zoon van de dichter.’
Nieuwe bundel wordt nieuwste bundel. Nieuwste bundel wordt waarschijnlijk recente of, beter, meest recente bundel.
nu komen ook de kooien van de poëzie
weer open voor het gedierte van miró
een vlo een lekkerkerker en een julikever
raken met hun tentakels in de taal
Het dichterschap zal binnenkort te beleven zijn in een sociale werkplaats.
Hopelijk heeft de buschauffeur geen corona, maar gewoon longkanker of zo. Lees verder
Het is introductie in Nijmegen. Overal groepjes jongeren – de eerste dagen dacht ik steeds, waar gaan al die kinderen toch heen, en toen pas viel het kwartje. Het is dan ook 38 jaar geleden dat ik zelf introductie had. Twee lange, lange weken, waarna ik met de trein terugreisde naar mijn ouderlijk huis, om bij te eten en de was te doen. Ter hoogte van Venlo vroeg een man die tegenover me zat: ‘Heb je soms gevochten?’ Lees verder
Hans en Chrétien bespreken de treurnis van het literaire tv-programma ‘Brommer op zee’, het aftandse rumoer rond Astrid Roemer alsmede het heengaan van K. Schippers. Verder tippen zij de ontroerende roman Leave society van Tao Lin en Karsten Dusse’s volvette thriller Mindful moorden. Daarnaast gaat in de Vestdijk-reeks Pastorale 1943 bij Chrétien en Rob van Essen onder het vergrootglas. Geen ‘Tommy’ dit keer, want Tommy is nog met vakantie. Luister, like & abonneer.
Podcast: Play in new window | Download (Duration: 1:02:43 — 86.1MB)
Ik denk aan de schrijver die niet kon schrijven. Toen hij drie boeken vol had geschreven, zakte hij als een cactus die te veel water heeft gekregen in elkaar.
Ik denk aan de vrouw van de schrijver die niet kon schrijven. We zaten in de bus naar Denemarken, begin jaren negentig. We waren verliefd op elkaar zonder het door te hebben. Ik had het in elk geval niet door.
De schrijver die niet kon schrijven (en niet meer schrijft) was min of meer bevriend – voor zover die schrijver met iemand bevriend kon of kan zijn – met iemand die ik op televisie aan het bekijken ben.
‘Wat vind jij daar nou van, Janine?’ Lees verder
Simon Vestdijk is een groot schrijver, vinden de mensen die van Vestdijk houden. Nu ik samen met Rob van Essen romans van Vestdijk bespreek voor de DNC podcast, kan ik dat van harte bevestigen. Simon Vestdijk is een groot schrijver. Soms beginnen zijn boeken een beetje stroef, dat moet gezegd. Is hij eenmaal op gang, meestal na een bladzijde of 10, 20, dan krijgen het vertel- en schrijfplezier de overhand en kun als lezer gelukzalig achterover zakken in de leesstoel. Lees verder
Een man die de klimop snoeit, aan de Hopstraat.
Let’s go to the hop.
Een bedelaar die een pizzapunt zit te eten.
Het plein dat Baksteenkade heet.
Toeristen met een mondkapje. Toeristen zonder mondkapje. Lees verder
Na twee boeken over een man en een tas (De trein en Mijn grote appartement) brengt uitgeverij Vleugels een derde boek van de Fransman Christian Oster, in een fraaie vertaling van Kiki Coumans: Drie mannen en een stoel. De boeken van Oster zijn, voor zover ik het nu kan overzien, ik ken alleen deze drie titels, op een onspectaculaire manier spannend. Niet omdat er heel veel in gebeurt, maar omdat de gebeurtenissen zich voortdurend aan lijken te kondigen, zonder echt te gebeuren. De hoofdpersonen van Oster hebben allerlei plannen en voornemens. Daar komt meestal niks van terecht, al gaat dit niet-gebeuren wel gepaard met enerverende bijna-gebeurtenissen. Lees verder
Hans en Chrétien bespreken de met veel verwachtingen omgeven debuutroman van Koen Caris, Stenen eten, alsook Hartslag 27, het elegante verslag van Henk Pröpper’s culturele wandeltochten door Parijs. In de ‘Blackbox’ dit keer schrijver/criticus Persis Bekkering, wier nieuwe roman Exces volgens Chrétien naar de vijf sterren neigt. En verder is er een fraai gedicht van een Rotterdamse dichteres, voorgedragen door Hans. Luister, like & abonneer. (En negeer de sporadische echo.)
Podcast: Play in new window | Download (Duration: 55:04 — 75.6MB)
Astrid Roemer krijgt de Prijs der Nederlandse Letteren 2021 voor haar literaire oeuvre. Nu de uitreiking door de Belgische koning nadert, is het tijd voor ophef. En rumoer. Aanleiding: Roemer neemt het in uitspraken op voor voormalig Surinaams legerleider Desi Bouterse, veroordeeld voor medeplichtigheid aan de Decembermoorden. Het Comité Herdenking Slachtoffers neemt het niet en vraagt de Taalunie, het gremium dat de Prijs faciliteert, ‘openlijk stelling te nemen tegen de anti-democratische en anti-rechtsstatelijke uitlatingen” van Roemer.’ Op NOS.nl staat samengevat hoe een en ander in elkaar zit. Lees verder
© 2024 De Nieuwe Contrabas
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties