Sommige schrijvers heb ik bewonderd en die bewondering is weggetrokken. Als mist, of als de damp die van pannen op het fornuis afslaat. Eerst is de mist er nog en dan schijnt de zon overal doorheen. Eerst hangt je kamer vol met damp, je ruikt een verhevigde eetgeur, en daarna (als je even wat anders hebt gedaan) is de kamer net zo helder en geurloos als een kwartier of twintig minuten eerder. Lees verder
Auteur: Chrétien Breukers (Pagina 14 van 16)
Natuurlijk, het Lesenswert Quartett is een prachtig programma. Denis Scheck weet alles. Ijoma Mangold kan zo heerlijk meanderend nadenken en praten tegelijk; de gasten zijn altijd van topniveau. Maar de kern, het kloppende hart van het Lesenwert Quartett is natuurlijk Insa Wilke. Oh, Insa. Ik kan niet zeggen dat ik het altijd met haar eens ben, maar als ze – een paar zenuwvlekken in het gezicht, want het kost haar zichtbaar moeite om het woord te nemen of te opponeren – eenmaal van wal steekt is er geen houden meer aan. Insa neemt je, figuurlijk, in de armen en zegt dat het – hoewel de literatuur een slangenkuil is – allemaal goed komt. Alles. Het team is belangrijk en in het team is Insa spelverdeler en spits en herbergmoeder in 1. Ik zou dagen naar haar kunnen luisteren en kijken, wat onverstandig zou zijn, want dan had ik te weinig tijd om alle mooie boeken die ze aanraadt te lezen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=_IxX75eCr8U]
Hoe gaat dat nou, lezen? Net zo chaotisch als schrijven. Toen ik vanochtend wakker was, wilde ik beginnen aan dit stuk; maar het is zaterdag, ik neem dan altijd uitgebreid de krant door (sinds ik een abonnement heb op de digitale Trouw en daarbij via Topics ook grote delen van de Volkskrant, Het Parool, AD, De Morgen, Het Laatste Nieuws en een trits regiokranten kan lezen een heel werk). Lees verder
Foto: Wikipedia
De loopbaan van Sam Shepard is gefragmenteerd en (ook wel) jaloezie-opwekkend. Toneel- en scriptschrijver, acteur, regisseur, prozaschrijver. Wie droomt er niet van om dit allemaal te zijn, als hij jong is, en wie zou er geen lief ding voor geven om één van die dingen te zijn als hij oud is? Lees verder
Beste Thomas de Veen,
De Nederlandse kritiek verlangt naar ‘grote boeken’.
De industrie stelt weinig meer voor, maar elk jaar moet er wel één boek zijn dat boven alle andere boeken uitsteekt. Het liefst een dik boek, waarin een ‘belangrijk thema’ wordt behandeld, een boek dat het goed doet op de salontafel (als die nog bestaat, wat ik niet zeker weet), een boek waar je mee kunt aankomen, het boek waarin de auteur (meestal een man, overigens) ‘al zijn thema’s heeft samengevat’, nou ja, enzoblablabla. Lees verder
Ik zit met een vriend tegenover de CocoVan die aan de oever van de Moldau staat. We drinken home mad lemonade, waarin van alles drijft en ritselt. Terwijl we naar ons uitzicht kijken, lieve mensen die ook aan de oever van de Moldau zitten, de rivier, Slavia en het Nationaal Theater – de zon schijnt en het beloofde onweer is overgewaaid – komt het gesprek op de schrijver Joubert Pignon, die tegenwoordig weer wil operen onder zijn echte naam Robert Schuit. Lees verder
We naderen Nymburk. Mijn gevoelens zijn alleen maar te omschrijven met dit bijvoeglijk naamwoord: plechtig. Bohumil Hrabal noemde de plaats waarin hij opgroeide als het zoontje van de beheerder van de plaatselijke brouwerij Het stadje waar de tijd stil is blijven staan, maar voor mij komt de tijd nu pas in beweging. Ik bezoek Nymburk voor het eerst (en waarschijnlijk voor het laatst). Lees verder
De collega-schrijver over wie ik gisteren schreef, appt of wij dan geen vrienden zijn. Is hij slechts een collega? Ik denk daar even over na. Wat is een vriend? Wanneer is iemand een vriend? Heb ik, in deze fase van mijn leven, vrienden nodig? Ooit had ik een vriend en die viel dood neer, daar word je ook niet blij van. Lees verder
Een collega-schrijver en ik voeren een weemoedig gesprek.
Het gaat over de gretigheid waarmee we, vroeger, in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw, op donderdag in de kiosk stonden om de Republiek der Letteren (de boekenbijlage van Vrij Nederland) te kopen. Op vrijdag en zaterdag verslonden we de letterenbijlagen van Trouw, de Volkskrant, NRC/Handelsblad en Het Parool. Zelfs de Haagse Post had mooie literatuurpagina’s. Over de inhoud werd druk gedebatteerd door de Titaantjes in spe, want dat waren wij toen wel: jongens, aardige jongens. Voornamelijk jongens. Lees verder
Walter Kempowski (1929-2007) is een merkwaardige schrijver; ondanks zijn grote bekendheid in Duitsland hoort hij nergens echt bij: hij had een afkeer van de gladde praatjes van types als Günter Grass en lag daarom niet goed bij de literaire elite in de jaren zestig, zeventig en tachtig. Hij was een echte alleenganger; zijn laatste woonplaats, Rotenburg in Nedersaksen, ligt ver weg en is zeer afgelegen. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties