Het is heel erg, wat de mensen tijdens de Holocaust is overkomen. Ik ding daar niet op af. Maar het leed dat woordkunstenaars de mensheid tegenwoordig aandoen, is ook vreselijk. Er stierven tussen de 10 en 15 miljoen mensen in de Holocaust en er zijn minimaal 17 miljoen Nederlanders die naar de wanproducten van woordkunstenaars moeten luisteren, dus ik denk dat een vergelijking-van-leed wel eens vreemd zou kunnen uitpakken. Lees verder
Categorie: Blog (Pagina 10 van 16)
Aad Meinderts is directeur van het Literatuurmuseum en van het Kinderboekenmuseum; die twee musea zijn hetzelfde en toch anders, ongeveer zoals de Heilige Geest meer entiteiten kent en toch ondeelbaar Zijn gang gaat. Of zoiets. Af en toe schiet Aad wakker uit zijn dagelijkse sluimer en plaatst hij een tweet. Gisteren las ik:
Den Haag past trots op zijn literatuurprijzen. 25% bezuiniging van de Jan Campert-Stichting betekent marginalisering. En dat in een tijd waarin het lezen, de literatuur onder druk staat!
— Aad Meinderts (@Aad_LetMus) September 22, 2020
In mijn jonge jaren kwam ik veel in ‘het Limburgse literaire leven’, dat bestond toen, al weet ik niet precies wat het was. Er waren in elk geval veel optredens op allerlei aardige locaties, oude kastelen, zalen in schouwburgen, mooie grote boekhandels in Maastricht, de lobby van een vijfsterrenhotel. Limburgers kunnen veel niet, maar ze kunnen wel een feestje geven. Lees verder
De biografie van Simone de Beauvoir die Deirdre Bair schreef, las ik in januari 1991 op Schiermonnikoog. In de bruidssuite die mijn toenmalige vriendin voor ons had geregeld (we waren en zijn, overigens, nooit getrouwd). De kamer was erg groot en had als extra attractie een bubbelbad, waar zij elke avond vele uren in zat te bubbelen. Mijn toenmalige vriendin, niet Deirdre Bair.
Mijn fascinatie voor het leven van de toen bijna vier jaar eerder overleden De Beauvoir begon daar. Ik lag in bed en las de door mijn vriendin meegenomen biografie, die heerlijke rode baksteen met de crèmekleurige pagina’s. Mijn vriendin zong liedjes in het bubbelbad (‘I’’m on the toooohhhhooop of the world, looking dooooown on creation…’) en ik las.
Joan Didion is een groot auteur, zo groot als andere grote auteurs. Haar oeuvre bestaat uit een paar boeken die iedereen die wil lezen en schrijven (of allebei) af en toe op moet pakken, om na te gaan ‘hoe het werkt’. Dit soort auteurs zijn niet vast te pinnen. Ze horen bij een tijd en toch zijn ze tijdloos. Ze schrijven over tijdgebonden thema’s die onder hun vakmanschap universeel blijken te zijn. Ze zijn. Ze veranderen niet en toch zijn ze altijd anders. Lees verder
Howard Krol vond ik een lieve, royale man. Vond, want vandaag bereikte me het bericht dat hij dit weekend is overleden. Vijfenzestig werd hij, de jongensachtige heer met zeer witte tanden en een haardos waarmee je alle kanten op kon.
Zo lang als ik me herinner, was hij actief in de dichtkunst, met een enthousiasme dat vermoeide en bewondering inboezemde. Hoe kon hij, na al die jaren, nog steeds zonder te veinzen in vuur en vlam schieten voor een mooi gedicht, een talentvolle dichter? Dat moet wel echte liefde zijn geweest. Lees verder
Als ik aan Maarten Doorman denk, schiet mij deze dichtregel te binnen: ‘billboards verdraaien hun boodschappen van wasverzachter / tot zalverharder’. Ik heb een afkeer van woordspelingen, maar deze is echt erg. Als je zoiets schrijft, ben je niet echt een groot dichter. En geen fijne filosoof. En geen cultuurdrager. Lees verder
De Tour de France begint op een variant van het vreselijke gedicht ‘Lamento’ van Remco Campert te lijken. Altijd de lange wegen. Altijd hun vogelkreet. Nooit eens een lekkere & zinloze aanval. Maarten Ducrots commentaarproza schroeit bijna open van verlangen naar koers. Hij wil wel. Nu de rest nog. Arme Maarten, de paradijsvogel onder de Nederlandse wielercommentatoren. Lees verder
2020 is een jubeljaar voor Helmut Newton, van wie op 31 oktober de honderdste geboortedag wordt gevierd. De beroemde fotograaf stierf in 2004, zestien jaar geleden alweer – waar blijft de tijd, en wat deden we in 2004 precies?
Onbekommerde lof is er zestien jaar later in elk geval niet meer bij. Zelfs een zelfverklaard liefhebber van Newtons werk, de Nederlandse fotograaf en filmer Maarten Groen, wringt zich op de Nederlandse radio in alle bochten om vooral tot een correcte afweging van de bejubelde zijn talent te komen en de deze week in Nederland te verschijnen documentaire The Bad and the Beautiful acceptabel te maken. Lees verder
Mijn oude huis, op de eerste verdieping, aan de Merwedekade in Utrecht
Bij het opruimen van mijn oude laptop vond ik deze tekst terug. Ik heb hem ooit willen gebruiken, maar dat kwam er nog niet van. Nu zet ik hem hier maar neer.
Aan de kade
Een paar weken geleden zag ik elke ochtend als ik thuis was hetzelfde tafereel.
Een man en een vrouw lieten rond elf uur in de ochtend allebei een hond uit. Zij een Golden Retriever, hij een hond die ik niet thuis kon brengen en die mijn opa een Chinese Windhond zou noemen. Iets uit de vuilnisbak. Hij kwam van links, zij van rechts. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties