De geur die in het hoofdstation hing bij aankomst op 26 mei 2017. Het was avond en heel warm. Ik liet me afzetten bij een wisselkantoor en nam een taxi naar mijn eerste verblijf. De taxichauffeur vroeg 400 kroon. Ik zei: 200. Dat was ook goed. Lees verder
Categorie: Uncategorized (Pagina 4 van 12)
Foto: Wikipedia
2 november 2004. Allerzielen. Ik weet nog dat ik aan de keukentafel zat in Utrecht-Lombok. Via e-mail en allerlei nieuwsberichten (‘wordt later aangevuld’) sijpelde het nieuws binnen. Er was ‘iets’ gebeurd in Amsterdam, waar ‘hoogstwaarschijnlijk’ de regisseur Theo van Gogh bij was betrokken. 2 november 2004, dat is een eeuwigheid geleden. Alles was anders. Ik woonde in gezinsverband. Mijn vader leefde. Balkenende was premier van Nederland. Op 2 november 2004 waren de Amerikaanse presidentsverkiezingen; George W. Bush won, van John Kerry. John Kerry, het is behoorlijk graven om hem tevoorschijn te toveren uit het geheugen. Lees verder
Thomas Verbogt zag er niet veel in, in het eerste nummer van Tristan, een literair tijds-schrift (geen spelfout). In De Arnhemsche Courant (ergens in 1987 verschenen) ging hij er eens lekker voor zitten. Aan het redactionele voorwoord is volgens hem geen touw vast te knopen, en het is een onzin-stuk. Hij citeert de aanhef, waar op zichzelf geen woord Frans bij is: ‘Alles gaat stuk. Het verval is alomtegenwoordig; ook wat in het vat zit verzuurt en daarom hebben wij haast.’ Lees verder
Elke weekdag tussen 18.00 en 18.30, verborgen op SBS6, is het beste televisieprogramma van dit moment te zien. Het heet Lang leve de liefde en is net zo verslavend als Bed & Breakfast of Boer zoekt vrouw, en net zo listig in elkaar gezet, maar het programma biedt iets extra’s, iets wat de andere voorbeelden niet hebben: het toont de diepste kraters van het menselijke gedrag in liefdesaangelegenheden. Zelfs bij Boer zoekt vrouw zijn mensen niet zo onbekommerd zichzelf (vooral omdat er geen onderscheid is tussen de vragende partij (de boer) en de zich aanbiedende partij (de vrouw/man). Lees verder
Is het een geconstrueerde herinnering, of zag ik deze flimscène in het echt: een man maakt driftig bewegingen in de richting van een cowboy met een pistool. Vechtsport-bewegingen. Boodschap: opgepast, anders sla ik je helemaal in elkaar. Na een minuut of wat trekt de cowboy zijn pistool en schiet de driftig bewegende man dood. De driftig bewegende man is de retoriek rond covid-19, de cowboy is het virus zelf. Lees verder
Harry Mulisch was (en is) een groot schrijver. Daarom is zijn dood, nu tien jaar geleden, groots herdacht en gevierd. Gisteren door middel van de documentaire Harry Mulisch, schepper van zichzelf. In de documentaire: geen Onno Blom, dus we moesten het doen met beelden van de meester zelf en bleven verstoken van stemimitaties. Verbraak is de meester in het in het nauw drijven van zijn onderwerpen, om die tot uitspraken te bewegen die ze anders misschien niet hadden gedaan – waarna een overstrakke montage die uitspraken ordent en tegen de persoon die ze deed in stelling brengt. Lees verder
Toeval bestaat niet. Nu de tiende sterfdag van Harry Mulisch nadert (gevierd op vele wijzen, en door wijzen en onnozelen tegelijk), worden in Israël de spijkers waarmee Jezus van Nazareth is vastgespijkerd (in het wijnjaar 0) teruggevonden. Toeval? Nee, natuurlijk niet. Harry is ergens mee bezig, daarboven. Waarmee? Nog vier nachtjes slapen…
Jerusalem geologist, Aryeh Shimron, believes the fragments of nails used to crucify Jesus are found.
Israel is place where history comes to life! pic.twitter.com/DlMRZpRFow
— Hananya Naftali (@HananyaNaftali) October 25, 2020
Rob Schouten schreef in de jaren tachtig kronieken in Maatstaf. Ik las die stukken graag. Ze waren mijn introductie tot de dichtkunst. Maatstaf bestaat niet meer en kronieken worden nauwelijk nog geschreven – maar Rob Schouten is levend, zij het niet springlevend, en worstelt zich met groeiende weerzin en een bijna niet meer te torsen kunsthaat door zijn levensavond heen. Lees verder
Rob Schouten schreef in de jaren tachtig kronieken in Maatstaf. Ik las die stukken graag. Ze waren mijn introductie tot de dichtkunst. Maatstaf bestaat niet meer en kronieken worden nauwelijk nog geschreven – maar Rob Schouten is levend, zij het niet springlevend, en worstelt zich met groeiende weerzin en een bijna niet meer te torsen kunsthaat door zijn levensavond heen. Lees verder
Zijn besluit en treinontsluit was één onroerende goedendag geworden: hij wou en zou door het bestaan vlieden op zijn achttiende jaar. De rest kon hem ontstolen worden. De zeer middelmatige aanlering op school zat hem tot boven het beoor. En het universitaar zat hem meteen ook tot daar, ofschoon hij wist dat hij daar niets van af wist. Maar de trekking van dit gevolg niettegenstaand, bracht hem niet van de wijs en weerspiegelde zijn juist inzichtelijk ter saké alsof hem door het ultranatrituurlijk in de voorhand ingegeven, op zijn minsterd als hij in aanmerking nam wat hij in het middelbaar gevaarte zes jaar lang had opgestoken. En tot op het bot had doorgestaan. En als een nootje was verkracht door ongure geesten in een toegeplakte doos van wel twintig jaar achterop.
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties