In 2017 verscheen het debuut van Octavie Wolters: Voorland. Ik schreef er een niet meteen dol-enthousiaste recensie over. Die is hier nog terug te lezen. Wie is Rob Kamphues? – dat vraag ik me na lezing van het stukje vooral af. Wie, oh wie? De auteur, Wolters dus, was niet blij met mijn goedbedoelde meningen. Daarna zijn we maar bevriend geworden – je moet toch wat, in dit leven. Lees verder
Categorie: Uncategorized (Pagina 9 van 12)
Mijn naam is Chrétien Breukers, ik ben 55 jaar oud en ik lees. Dat doe ik al bijna mijn hele leven en ik ben er geen beter mens van geworden.
Ik lees al sinds ik zes jaar ben alles wat los en vast zit, en vanaf mijn dertiende of veertiende ben ik definitief overgestapt op literatuur. Ondanks mijn leeftijd ben ik niet afgestapt van de fictie – in tegenstelling tot veel leeftijdgenoten haal ik nog steeds mijn neus op voor (de meeste) non-fictie. Zo echt als het er in fictie aan toegaat: echter wordt het nooit. Lees verder
Schrijven over bewondering is tricky. Bewonderen is sowieso een kunst die niet iedereen machtig is. Er wordt vaak om de verkeerde redenen bewonderd. Of uit snobisme. Of uit luiheid. Echt iets of iemand bewonderen is een hels karwei, waarvoor de bewonderaar moet beschikken over een lege geest en een tijdelijk buiten werking gestelde jaloezie-spier. Lees verder
Op 22 juli schreef ik een brief aan Thomas de Veen, literair redacteur bij NRC/Handelsblad. Die brief is hier terug te lezen >> Ik ontving antwoord van De Veen, dat staat hieronder:
Beste Chrétien,
Dank voor je brief. Ik verheugde me erop, toen ik de afgelopen week op vakantie was, en begon er dus met zin en interesse aan. En hij stelde niet teleur, al stoorden me tijdens het lezen je aannames, al aarzelde ik af en toe even over een formulering (was het lieve jonge hondje nou de treffendste metafoor die je voor Waterdrinkers getwitter kon bedenken?), en al snapte ik niet waar je oproep om een elite te vormen ineens vandaan kwam, maar goed, ik vond het geheel beslist smakelijk en overtuigend opgeschreven. Lees verder
Foto: C. Breukers
Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een mild-ironische column over Remco Campert, die op mijn weblog te lezen is. Remco gaat nooit dood, de woorden van de al lang geleden gestorven Lucebert beginnen omineus te klinken.
Remco gaat nooit dood: vijf geleden zag ik Campert in Oud-Zuid, twee boodschappentassen in de hand, naar zijn huis schuifelen. Het leek wel of hij uit zijn leven schreed. Maar hij ging dus blijkbaar toch gewoon naar huis. Lees verder
Sommige schrijvers heb ik bewonderd en die bewondering is weggetrokken. Als mist, of als de damp die van pannen op het fornuis afslaat. Eerst is de mist er nog en dan schijnt de zon overal doorheen. Eerst hangt je kamer vol met damp, je ruikt een verhevigde eetgeur, en daarna (als je even wat anders hebt gedaan) is de kamer net zo helder en geurloos als een kwartier of twintig minuten eerder. Lees verder
Natuurlijk, het Lesenswert Quartett is een prachtig programma. Denis Scheck weet alles. Ijoma Mangold kan zo heerlijk meanderend nadenken en praten tegelijk; de gasten zijn altijd van topniveau. Maar de kern, het kloppende hart van het Lesenwert Quartett is natuurlijk Insa Wilke. Oh, Insa. Ik kan niet zeggen dat ik het altijd met haar eens ben, maar als ze – een paar zenuwvlekken in het gezicht, want het kost haar zichtbaar moeite om het woord te nemen of te opponeren – eenmaal van wal steekt is er geen houden meer aan. Insa neemt je, figuurlijk, in de armen en zegt dat het – hoewel de literatuur een slangenkuil is – allemaal goed komt. Alles. Het team is belangrijk en in het team is Insa spelverdeler en spits en herbergmoeder in 1. Ik zou dagen naar haar kunnen luisteren en kijken, wat onverstandig zou zijn, want dan had ik te weinig tijd om alle mooie boeken die ze aanraadt te lezen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=_IxX75eCr8U]
Hoe gaat dat nou, lezen? Net zo chaotisch als schrijven. Toen ik vanochtend wakker was, wilde ik beginnen aan dit stuk; maar het is zaterdag, ik neem dan altijd uitgebreid de krant door (sinds ik een abonnement heb op de digitale Trouw en daarbij via Topics ook grote delen van de Volkskrant, Het Parool, AD, De Morgen, Het Laatste Nieuws en een trits regiokranten kan lezen een heel werk). Lees verder
Foto: Wikipedia
De loopbaan van Sam Shepard is gefragmenteerd en (ook wel) jaloezie-opwekkend. Toneel- en scriptschrijver, acteur, regisseur, prozaschrijver. Wie droomt er niet van om dit allemaal te zijn, als hij jong is, en wie zou er geen lief ding voor geven om één van die dingen te zijn als hij oud is? Lees verder
Beste Thomas de Veen,
De Nederlandse kritiek verlangt naar ‘grote boeken’.
De industrie stelt weinig meer voor, maar elk jaar moet er wel één boek zijn dat boven alle andere boeken uitsteekt. Het liefst een dik boek, waarin een ‘belangrijk thema’ wordt behandeld, een boek dat het goed doet op de salontafel (als die nog bestaat, wat ik niet zeker weet), een boek waar je mee kunt aankomen, het boek waarin de auteur (meestal een man, overigens) ‘al zijn thema’s heeft samengevat’, nou ja, enzoblablabla. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties