Roxane van Iperen, 2018. © Jan Willem Kaldenbach
Na 133 afleveringen van De Nieuwe Contrabas podcast is de grootste miskleun die ik in drieënhalf jaar tijd, als dienstdoende lezer, heb opengeslagen ongetwijfeld het essay ‘Eigen welzijn eerst’ van Roxane van Iperen. Zelden heb ik zo hysterisch en tegelijk zo zwak onderbouwd betoogt zien worden dat yoga-ende dames voortaan met wantrouwen bekeken moeten worden. Want, als ik Roxane goed begrijp, sluiten zij zich via dat yoga op een afkeurenswaardige manier af van de buitenwereld, terwijl diezelfde buitenwereld, vindt opnieuw Roxane, juist sterk verbeterd moet worden. Het doen van yoga-oefeningen is, in de maffe denktrant van Van Iperen, uiting van een diep geworteld (en zeer te verwerpen) geloof dat er eerste- en tweederangsburgers bestaan, waarbij zij ‘het zoeken naar jezelf’ of naar ‘een zuiverder jij’ zo’n beetje gelijk stelt aan fascisme. Als u niet gelooft dat van Iperen – die zeker bij progressieve media een bepaalde status geniet – deze louter associatieve gedachten op een charlatan-achtige manier aan elkaar lijmt en er applaus mee oogstte, raad ik aan het boekje ‘Eigen welzijn eerst’ zelf aan te schaffen. Lees verder
In verband met ziekte wordt er deze week geen nieuwe aflevering van De Nieuwe Contrabas podcast opgenomen. Hopelijk blijft de uitval tot een week beperkt, maar absolute zekerheid is er niet. Duimen, dus!
Als gastheer van een wekelijkse podcast over nieuw verschenen literatuur, om precies te zijn De Nieuwe Contrabas podcast, leef ik sinds enkele jaren vrijwillig onder een bepaalde ‘leesdruk’. De boeken die ik wekelijks met Chrétien Breukers bespreek móeten immers, als de geluidsopname voor de podcast gaat lopen, gelezen zijn? Nu is de hoofdreden om de betreffende podcast te maken – en denkelijk geldt dit ook voor Chrétien – een niet aflatende honger om boeiende, spitse, levendige en verrassende literatuur als eerste, of bijna-eerste, onder ogen te krijgen en van hopelijk zinnig commentaar te voorzien. En die honger neemt in mijn geval gelukkigerwijs ook niet af. Maar, zo moet ik tevens melden, er dreigt zich wel een eis aan literatuur naar voren te dringen waar ik vroeger mijn neus voor zou hebben opgetrokken, en dat is de eis dat de literaire schrijver in een bepaalde mate gevoelig is voor – houd je vast voor deze kantoorterm! – efficiency. 
Wat is literatuur? Literatuur is het geheel van teksten waarin auteurs hun ziel en zaligheid hebben gelegd, met inzet van een (bij voorkeur) niet-conventionele stijl en vertelwijze. Een literair werk is keer op keer, ook al staat elke auteur op de schouders van reuzen, nieuw. Met deze definitie in het achterhoofd, blijft er jammer genoeg weinig over van bijna drie jaar lezen voor de podcast. Het is niet anders: literatuur is een schaars goed en deze lezer is blij met elke briljant tussen de plastic namaak-edelstenen.
Uit de melee van boeken die ik in 2023 voor De Nieuwe Contrabas podcast heb gelezen, springen er twee uit. Dit heeft niet zozeer met een smaakoordeel te maken (helemaal niet zelfs, denk ik), maar met de onverwachte weerstand die deze boeken blijken te bieden bij mijn poging om het nieuwe leesjaar, voor zover mogelijk, in een frisse (blanco) stemming te beginnen. De twee eruit springende boeken zitten die stemming, kortom, in de weg: ze hebben zich stilletjes een plekje verworven tussen mij en de gewenste opgeruimdheid. En in plaats van daar narrig over te zijn, gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat het een kwaliteit van die twee boeken is dát ze me in de weg zitten. Het zijn als het ware twee breedgeschouderde grenssoldaten. Ze laten zich niet opzij zetten. ‘U komt het gebied van de Opgeruimdheid niet in,’ zeggen ze onvermurwbaar. 
Recente reacties