- vanaf 11 juni 2020 -
Hans en Chrétien gaan met kerstreces tot plusminus 10 januari 2025. De aangekondigde DNC Aan Huis is uitgesteld, want Chrétien heeft zoals alle beschaafde auteurs weer eens last van zijn longaandoening.
Hans en Chrétien wensen alle luisteraars een fijne Kerst, een gelukkige jaarwisseling en veel (lees)plezier in 2025.
Ondertussen: binge oude afleveringen! – via de site of via je podcastapp.
Het de winkels uit vliegende boek ‘De domheid regeert’ van Sander Schimmelpenninck is, zoals een sticker op de voorflap trots vermeldt, een ‘lekker betoog’. Met die kwalificatie heb je meteen het sterkste deel van het boek te pakken. Als iemand in Nederland in staat is het populisme op een raillerende manier te beschrijven en genadeloos de fouten en inconsistenties aan te wijzen in de uitspraken van politici die in zijn ogen verdacht zijn, is het Schimmelpenninck. Met zijn ‘lekkere betoog’ bedient hij een grote groep mensen die minder welbespraakt zijn dan Sander Schimmelpenninck zelf en die, net als hij, menen te zien dat grofheid, leugens, intimidatie en, ja, in hun ogen domheid, terrein winnen in het publieke debat. Sander geeft het hele boek vol gas! Het betoog zakt nergens in. Hij heeft de ene kogel nog niet afgevuurd of de volgende is alweer onderweg, te beginnen bij het onder vuur nemen van de door hem meest gehate journalist van Nederland, Wierd Duk. En daar komt dan nog bij dat hij de indruk wekt dat ergens, in een vrij recent verleden, is besloten om het gezonde verstand en de rede het raam uit te gooien om de domheid daarvoor in de plaats te zetten. In de ondertitel staat niet voor niets het woord ‘opzettelijk’. Met andere woorden: die domheid is geen sluipend virus zonder herkomst, nee, het is bewust georkestreerd door iets of iemand. Lees verder
De vraag of het verstandig is of nut heeft een roman te recenseren van een schrijver die in de top van je top-10-lijstje favoriete auteurs staat, laat ik, als dat mag, even links liggen. Zelfs bij het ter hand nemen van een boek van die schrijver, Thomas Bernhard, gelooft u dat nou maar, doe ik mijn uiterste best er volkomen ‘blanco’ aan te beginnen. Vergeefs, dat zeg ik erbij. Want Bernhard heeft meestal genoeg aan een zin, namelijk de beginzin, om mij volkomen in te palmen, zo ook bij de net vertaalde roman De neef van Wittgenstein, een vriendschap. Wat overigens geen bewijs is dat ik me onvoldoende verzet heb tegen Bernhard’s onweerstaanbare beginzinnen en niet tot het gaatje ben gegaan in het mij wapenen tegen zijn literaire talent. Lees verder
Sommige boeken hebben weliswaar allerlei kwaliteiten, maar moeten helaas, om redenen die buiten het boek omgaan, toch vooral worden geroemd om hun noodzakelijkheid. Zo’n boek is De clan van Orbán van Hongarije- en EU-correspondent Tijn Sadée.
Het zou iedereen in Nederland deugd moeten doen dat dit boek er is. Al was het maar omdat we in de nieuwsmedia voortdurend over de nieuwste manoeuvres van de Hongaarse premier, bijna steevast in afkeurende zin, worden bijgepraat, zonder dat we enig idee hebben uit welke koker die als sabotage opgevoerde manoeuvres tevoorschijn komen. Dat probleem wordt door Sadée’s boek definitief opgelost. Hij beschrijft stapje voor stapje hoe de twintiger Orbán eind jaren tachtig, na de val van De Muur, verwikkeld raakt in een strijd om de macht en bereid is elk soort standpunt in te nemen en elk soort sentiment aan te wakkeren als hij meent dat het hem helpt de absolute top van de Hongaarse politiek te bereiken. Lees verder
Omdat ik in wezen een goed mens ben, en niet vies van een uitdaging, las ik voor het eerst in mijn leven een roman van Paul Gellings: Terug naar de Stichtstraat. Gellings is vertaler van het werk van Patrick Modiano en heeft ooit het werk van Rutger Kopland in het Frans vertaald – maar het is niet nodig om iemand met zijn jeugdzonden om de oren te slaan. Lees verder
Waar gaan de boeken van Patrick Modiano over? Over niets, of in elk geval: over dingen die de hoofdpersoon niet meer weet – en zich opnieuw te binnen probeert te brengen. En over Parijs: bijna alle boeken van Modiano gaan over een stad die Parijs heet, waar de hoofdpersonen van Modiano in rondlopen en wonen. Parijs is ‘de stad’, een metafoor voor alle steden, steden in het algemeen, steden waarin mensen elkaar ontmoeten en kwijtraken. Lees verder
Een boek dichtslaan kan samenvallen met het moment dat je tegen jezelf zegt: ‘Het zal niet slecht zijn. Maar aan mij ging het voorbij.’ Dat is wat ik tegen mezelf murmelde toen ik, op aanraden van een super coole vriendin, de nieuwe roman Beneden in het dal van de Italiaanse succesauteur Paolo Cognetti (1978) ter hand nam en het vrij snel daarna uitlas. Ook na lezing van zijn doorbraakroman, De acht bergen, werd ik bezocht door zo’n zelfde type onverschilligheid. Omdat ik in zekere zin voor de tweede keer een vergeefse poging deed enthousiast te raken over Cognetti en informatie over het niet-ontstaan van een klik tussen lezer en auteur ook belangrijke informatie kan bevatten, hierbij een korte beschrijving van het blauwtje dat ik bij Cognetti liep, en hij bij mij. Lees verder
De pen in het hart is het vijfde deel in de Thomas Meerman-reeks, na En in de nacht een riem, Praag aan zee, Hampelmann en Het wonderjaar. Een roman als het leven zelf, vol verhalen over een man en auteur en vader en minnaar die orde probeert te scheppen in een onverschillig en verwarrend universum..
‘Dit is de uiterste consequentie van wat ik de afgelopen jaren heb geschreven. Steeds dichter probeerde ik bij mijn verhaal te komen. Steeds verder draaide ik me vast in een autofictie die fictie werd – heel erg meta, dit – en die fictie werd mijn verhaal, ik kon niet langer zien waar ik was, wie ik was, welke rol ik speelde tussen en in de regels. Van mijzelf blijft niets over. Van de wereld om mij heen ook niet.’
Voor meer info en een voorproef: zie de website van Uitgeverij Vleugels >>
Vandaag bereikte ons het droevige bericht dat de zangeres Betty Dragstra is overleden. Zij werd 72. Hans en ik bespraken de biografie van de groep waar zij deel van uitmaakte, Pussycat, in aflevering 28 van onze podcast. Terugluisteren kan hier >>
(Update, zeg maar gerust: correctie) Vandaag werd bekend dat Sasja Janssen de eerste Johan Polak Poëzieprijs kreeg voor haar bundel Virgula – Hans en Chrétien bespraken de meest recente bundel van Sasja, Mijn vader zegt entropie mijn moeder logica, en met name Chrétien was niet dol-enthousiast: ‘Dit is mist… Dit is Hans Tentije… Dit is niks, in wezen…’ Luister hier naar aflevering 129. waarin de bespreking te beluisteren is! De redactie van De Nieuwe Contrabas feliciteert Janssen en vraagt zich af of de jury’s in poëzieland leesblind zijn. (Deze gecorrigeerde versie van dit bericht is te danken aan Sasja Janssen zelf, en haar partner. Dank!)
© 2025 De Nieuwe Contrabas
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties