De taal van Hugo de Jonge is besmet. Alles wat hij zegt, moet oprechtheid en daadkracht uitstralen. Omdat minister De Jonge van alles is, behalve oprecht en daadkrachtig, hebben zijn voorlichters zijn taal ingeënt met een cocktail waarin een aantal taalhandelingen (verdund) zijn verwerkt ter opwekking van een newspeak waarin de minister inmiddels excelleert. Hij zit nu van onder tot boven vol met aangeleerde en gemakkelijk over de hoofden van zijn onderdanen uit te strooien taal. Lees verder
Auteur: Chrétien Breukers (Pagina 11 van 16)
‘Voor een belangrijk deel tasten we nog in het duister,’ hoorde ik iemand die op televisie was gisteren zeggen. Ik ben vergeten wie, maar de zin bleef door mijn hoofd spoken, zo lang dat ik hem maar opschreef. Op de rand van de krant. Het is een bezwerend zin, zoiets als ‘gij zult rondtasten in de middaghitte’ van Lucebert. Een zin zonder inhoud die klinkt alsof er een diepe waarheid wordt onthuld en je even doet huiveren. Lees verder
Joe Brainard schreef met I remember een cultboek dat je niet echt kunt lezen – en toch is het erg geschikt om altijd maar weer te lezen. Het boek bestaat uit zinnen die herinneringen beschrijven; zie het plaatje. De losse herinneringen hebben niet per se met elkaar te maken en toch stijgt er, lezenderwijs, een verhaal uit op, elke keer een ander verhaal. Een fascinerend en waarlijk experimenteel boek. Zelfs Georges Perec liet zich erdoor inspireren.
Toen Louise Glück de Nobelprijs kreeg, ging er schok door de redactielokalen. Louise Wie? Een dichteres uit Amerika, bekend in eigen land en verder redelijk obscuur – wat gebeurde hier precies? De schok had, naast de onbekendheid van de auteur, te maken met het genre dat ze beoefent, poëzie. Andere recent bekroonde dichters, zoalsTomas Tranströmer overkwam hetzelfde. Horen die schrijvers eigenlijk wel bij de literatuur? Zijn het wel auteurs?
Het woord ongemak is uitgevonden om mijn relatie tot Thomas Bernhards oeuvre te omschrijven. Ik hoef zijn gezicht maar te zien op een foto, nog voordat ik een woord van hem heb gelezen, of daar begint het al: mijn lichaam verkrampt, ik krijg het koud, ik kan niet zo goed ademhalen, is dat een astma-aanvaal die eraan komt? – ik zou best iets tegen de man willen zeggen, alleen, als ik iets tegen de man zou zeggen zou hij zwijgen en zijn mond vertrekken, ergernis, zie ik daar ergernis? Lees verder
Aad Meinderts is directeur van het Literatuurmuseum en van het Kinderboekenmuseum; die twee musea zijn hetzelfde en toch anders, ongeveer zoals de Heilige Geest meer entiteiten kent en toch ondeelbaar Zijn gang gaat. Of zoiets. Af en toe schiet Aad wakker uit zijn dagelijkse sluimer en plaatst hij een tweet. Gisteren las ik:
Den Haag past trots op zijn literatuurprijzen. 25% bezuiniging van de Jan Campert-Stichting betekent marginalisering. En dat in een tijd waarin het lezen, de literatuur onder druk staat!
— Aad Meinderts (@Aad_LetMus) September 22, 2020
Joan Didion is een groot auteur, zo groot als andere grote auteurs. Haar oeuvre bestaat uit een paar boeken die iedereen die wil lezen en schrijven (of allebei) af en toe op moet pakken, om na te gaan ‘hoe het werkt’. Dit soort auteurs zijn niet vast te pinnen. Ze horen bij een tijd en toch zijn ze tijdloos. Ze schrijven over tijdgebonden thema’s die onder hun vakmanschap universeel blijken te zijn. Ze zijn. Ze veranderen niet en toch zijn ze altijd anders. Lees verder
2020 is een jubeljaar voor Helmut Newton, van wie op 31 oktober de honderdste geboortedag wordt gevierd. De beroemde fotograaf stierf in 2004, zestien jaar geleden alweer – waar blijft de tijd, en wat deden we in 2004 precies?
Onbekommerde lof is er zestien jaar later in elk geval niet meer bij. Zelfs een zelfverklaard liefhebber van Newtons werk, de Nederlandse fotograaf en filmer Maarten Groen, wringt zich op de Nederlandse radio in alle bochten om vooral tot een correcte afweging van de bejubelde zijn talent te komen en de deze week in Nederland te verschijnen documentaire The Bad and the Beautiful acceptabel te maken. Lees verder
Mijn oude huis, op de eerste verdieping, aan de Merwedekade in Utrecht
Bij het opruimen van mijn oude laptop vond ik deze tekst terug. Ik heb hem ooit willen gebruiken, maar dat kwam er nog niet van. Nu zet ik hem hier maar neer.
Aan de kade
Een paar weken geleden zag ik elke ochtend als ik thuis was hetzelfde tafereel.
Een man en een vrouw lieten rond elf uur in de ochtend allebei een hond uit. Zij een Golden Retriever, hij een hond die ik niet thuis kon brengen en die mijn opa een Chinese Windhond zou noemen. Iets uit de vuilnisbak. Hij kwam van links, zij van rechts. Lees verder
Ik zit op Schiphol, bij gate D74 en wacht op mijn vlucht naar Praag. Ik heb mijn vriendin gebeld en kijk voor de zesde keer naar de herhaling van een filmpje waarin voetballers, onder wie Ruud Gullit, goed werk verrichten in een gevangenis. En naar een filmpje van nu.nl over een vechtpartij tussen fans van FC Groningen en een Duitse club. Het is allemaal erg vervelend en toch zit ik heerlijk voor me uit te soezen. Rust alom: ik zit alleen in de kleine hal, omdat ik altijd hysterisch te vroeg ben. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties