‘Voor een belangrijk deel tasten we nog in het duister,’ hoorde ik iemand die op televisie was gisteren zeggen. Ik ben vergeten wie, maar de zin bleef door mijn hoofd spoken, zo lang dat ik hem maar opschreef. Op de rand van de krant. Het is een bezwerend zin, zoiets als ‘gij zult rondtasten in de middaghitte’ van Lucebert. Een zin zonder inhoud die klinkt alsof er een diepe waarheid wordt onthuld en je even doet huiveren. Lees verder
Categorie: Blog (Pagina 9 van 16)
Joe Brainard schreef met I remember een cultboek dat je niet echt kunt lezen – en toch is het erg geschikt om altijd maar weer te lezen. Het boek bestaat uit zinnen die herinneringen beschrijven; zie het plaatje. De losse herinneringen hebben niet per se met elkaar te maken en toch stijgt er, lezenderwijs, een verhaal uit op, elke keer een ander verhaal. Een fascinerend en waarlijk experimenteel boek. Zelfs Georges Perec liet zich erdoor inspireren.
Toen Louise Glück de Nobelprijs kreeg, ging er schok door de redactielokalen. Louise Wie? Een dichteres uit Amerika, bekend in eigen land en verder redelijk obscuur – wat gebeurde hier precies? De schok had, naast de onbekendheid van de auteur, te maken met het genre dat ze beoefent, poëzie. Andere recent bekroonde dichters, zoalsTomas Tranströmer overkwam hetzelfde. Horen die schrijvers eigenlijk wel bij de literatuur? Zijn het wel auteurs?
Het woord ongemak is uitgevonden om mijn relatie tot Thomas Bernhards oeuvre te omschrijven. Ik hoef zijn gezicht maar te zien op een foto, nog voordat ik een woord van hem heb gelezen, of daar begint het al: mijn lichaam verkrampt, ik krijg het koud, ik kan niet zo goed ademhalen, is dat een astma-aanvaal die eraan komt? – ik zou best iets tegen de man willen zeggen, alleen, als ik iets tegen de man zou zeggen zou hij zwijgen en zijn mond vertrekken, ergernis, zie ik daar ergernis? Lees verder
Alain Delmotte is een experimentele dichter die haakt naar verstaanbaarheid; omdat hij zichzelf dat soms kwalijk neemt – hij zou best graag willen radicaliseren, hij zou best graag een genadeloze taalterrorist willen zijn – geeft hij zijn gedichten een vernislaag die naar het humanisme zweemt. Daarnaast lijken zijn gedichten op proza. Bij lezing overvalt je soms het gevoel dat Delmotte de prozaschrijver in zichzelf niet los durft te laten; hij zet hem in de bench die dichtkunst – ‘het prozagedicht’ – heet. Lees verder
De Grachtengordel van Geerten Meijsing is herdrukt en dat is goed nieuws. Ik heb altijd erg van de boeken uit Meijsings ‘middenperiode’ gehouden (alles van Veranderlijk en wisselvallig uit 1987 tot en met Tussen mes en keel uit 1997) en De Grachtengordel is het meesterwerk uit die periode. Nooit is er zo goed en zo gedreven komaf gemaakt met de Nederlandse letteren, nooit ook is er zo liefdevol over verhaald. Grimmig-liefdevol. Lees verder
Mijn lief is weg. Gelukkig niet voor altijd, maar voor een paar maanden. Ze is een belangrijke kunstenaar aan het worden en mag in het buitenland werken op een plek waar andere belangrijke kunstenaars ook werken. Ik zit thuis en antwoord ‘prima’ op een bericht van het kunstenaarscollectief waar ik ooit toe behoorde waarin gevraagd werd of het niet erg was dat ze een verhaal dat ze van me vonden weggooiden. Het verhaal hing nog ingelijst in het ateliercomplex en ze hadden de lijst ergens anders voor nodig. Ik herinner me maar een paar van de verhalen die ik schreef. Zelfs toen ik nog schreef herinnerde ik ze me niet. Nu ik gestopt ben met schrijven is dit hetzelfde gebleven. Ik zit thuis en lees zelfhulpboeken en wacht tot het tijd is om naar de tandarts te gaan. Ik heb een afspraak bij een nieuwe tandarts. Toen ik nog schreef schreef ik over elk tandartsbezoek een verhaal.
Er is een documentaire op L1, een herhaling van een film van Hans Heijnen, Laila, de titel verwijst naar de jukeboxhit uit 1960 van Bruno Majcherek und sein Regento Stars. Omdat Majcherek op 29 september jongstleden overleed, staat er een herhaling op de rol. Hij was een echte Koelepiet, d’r Bruno, mijnwerker-zanger van Poolse afkomst, zijn taal twijfelde tussen Heerlens plat en Duits. Zijn Nederlands bleef aangeleerd klinken. Lees verder
Er is vonnis gewezen in de zaak tussen DPG Media en Arjan Peters. De hele tekst is hier na te lezen. De laatste twee paragrafen vatten alles samen en bevatten de uitspraak:
20. De verklaring voor recht waar [verweerder] om heeft verzocht zal worden afgewezen. Van ondeugdelijk onderzoek naar de gedragingen van [verweerder] is niet gebleken. Er circuleerden al geruime tijd geruchten over [verweerder] . Hij heeft die steeds weggewuifd en weersproken dat hij grensoverschrijdend of intimiderend gedrag had vertoond. Juist omdat zijn chef en de hoofdredactie van de Volkskrant [verweerder] lange tijd op zijn woord zijn blijven geloven, is het interne onderzoek pas laat op gang gekomen en dit werd nog bemoeilijkt doordat de vrouwelijke auteurs – om hen moverende redenen – zelf niet hebben geklaagd en er voor kozen om anoniem te blijven. De bevindingen van het interne onderzoek, die aan [verweerder] zijn voorgelegd voor commentaar, en diens reactie daarop rechtvaardigden het besluit om [verweerder] op non-actief te stellen. Dat het besluit door de media is opgepakt, kan DPG Media niet worden verweten. [verweerder] is nu eenmaal een landelijk bekend recensent. De hoofdredactie van de Volkskrant is over de kwestie pas naar buiten getreden, nadat er publicaties in diverse landelijke media verschenen. In haar uitingen heeft zij voldoende terughoudendheid betracht. Het was onvermijdelijk en, gelet op de voortgaande geruchten en de publicaties in de landelijke media ook in het belang van [verweerder] , dat de krant iets over de kwestie naar buiten bracht. Het lijdt geen twijfel dat [verweerder] te lijden heeft gehad en nog steeds heeft van alle publiciteit, zoals hij stelt. Dit kan DPG Media echter niet worden verweten. Van het onderzoek van Hoffmann kan niet worden gezegd dat het onzorgvuldig is, voor zover het om de gevoerde gesprekken gaat en de verslaglegging daarvan. In feite heeft Hoffmann het interne feitenonderzoek nog eens overgedaan. Het is echter niet aan Hoffmann om het gedrag van [verweerder] te beoordelen, zoals zij aan het eind van de Management Letter in een samenvatting heeft gedaan. Dat valt ook niet binnen het doel van haar onderzoek. Het is aan DPG Media om conclusies te trekken. Omdat de bevindingen uit het interne onderzoek door het onderzoek van Hoffmann werden bevestigd, hoefde DPG Media [verweerder] niet nogmaals om een reactie te vragen.
21. De slotsom luidt dat de verzoeken van DPG worden toegewezen en die van [verweerder] worden afgewezen. De kantonrechter ziet niettemin aanleiding om de proceskosten te compenseren in die zin, dat iedere partij de eigen kosten draagt.
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties