Wat een merkwaardig geval van metoo, de reactie die Marc van Oostendorp schreef op mijn stuk over hem. Lees mijn stuk hier en lees Van Oostendorps reactie hier.
Marc van Oostendorp gedraagt zich in zijn weerwoord als een man die op zijn point d’honneur is getrapt en daar even van moet bijkomen. Dat is hij niet gewend, in de bubbel waarin hij werkt, tegenspraak. Wat dat betreft lijkt hij wel een beetje op Thomas Vaessens, die mij na een woordenwisseling eens toebeet of ik wel wist wie hij wás. Ik wist wie hij was. Een kinderachtige macho in de academische wereld, net als Marc van Oostendoorp. Daarna is boeken over auto’s gaan schrijven. Thomas, niet Marc. Lees verder
Dit is mijn verhaal ‘Het snookerjaar, brief aan M’ uit Een zoon van Limburg. Ik heb het, omdat het WK Snooker nu lekker op gang komt, herschreven. Na herlezing dacht ik: ‘Wat is het toch lang geleden dat ik dit schreef; nu zou ik een en ander anders aanpakken; en sommige gegevens zijn achterhaald door de tijd.’ Lees maar wat er staat, hieronder: 
Beste Chrétien,
‘Je mag van mij van alles en nog wat ter discussie stellen, maar niet de waarde van het lezen.’ – Soms grijpt de Neerlandistiek naar de handrem die hysterie heet, om een deel van het vakgebied te beschermen. Marc van Oostendorp, iemand die in zijn late jeugd meewerkte aan de digitalisering van een deel van de Nederlandstalige poëzie, waardoor een levensgevaarlijke ontwikkeling inzette, het lezen van het scherm, oh! het arme boek dat dreigde te verdwijnen, maar ja, Marc was toen hip en happening en alles van waarde moest nog weerlozer worden gemaakt, enfin, Marc van Oostendorp, de schrijver van de hierboven geciteerde zin, is 
Herinneringen zijn als Cees Nooteboom: je weet nooit precies wat er allemaal in zit en ze hebben de neiging te gaan liggen waar ze willen (en staan dan niet meer, of alleen met de grootste tegenzin, op).
In 2017 verscheen het debuut van Octavie Wolters: Voorland. Ik schreef er een niet meteen dol-enthousiaste recensie over. 
Mijn naam is Chrétien Breukers, ik ben 55 jaar oud en ik lees. Dat doe ik al bijna mijn hele leven en ik ben er geen beter mens van geworden.
Schrijven over bewondering is tricky. Bewonderen is sowieso een kunst die niet iedereen machtig is. Er wordt vaak om de verkeerde redenen bewonderd. Of uit snobisme. Of uit luiheid. Echt iets of iemand bewonderen is een hels karwei, waarvoor de bewonderaar moet beschikken over een lege geest en een tijdelijk buiten werking gestelde jaloezie-spier. 
Recente reacties