- vanaf 11 juni 2020 -

Categorie: Blog (Pagina 15 van 16)

Ik beken: ik ben xenofoob

Het is ingewikkeld. Vroeger vormden deze woorden een mogelijke omschrijving van je relatiestatus op Facebook. Nu lijkt het me een goed antwoord op de vraag: Hoe moet ik schrijven in tijden van racismedebat? Ik weet dat denk ik ook niet meer.

Aangaande mijn witte schuld: ik denk die niet te hebben. Alle generaties Breukers voor mij waren los werkman, marskramer, keuterboer, bakker, klerk bij de boerenbond of onderwijzer – en het lijkt me sterk dat die sociale stijging is bereikt na het uitbuiten van slaven. Wij werden eerder uitgebuit dan dat wij uitbuitten. Wij woonden niet voor niets in wingewesten. Maar zeker weten doe je het nooit. Misschien hebben wij ook schuld, grote schuld, enorme schuld. Lees verder

Een veilige wereld dankzij het Letterenfonds

Het Nederlands Letterenfonds – geen verkeerd woord erover zal ik ooit zeggen. Bijna nooit, in elk geval. Als het Nederlands Letterenfonds er niet was geweest, had ik een armoedval gemaakt. Dankzij het Nederlands Letterenfonds kan ik boeken schrijven, kortom: ik ben het fonds zeer toegenegen. En de liefde is wederzijds.

Toch moest ik na het lezen van onderstaande tweet (van 16 juni jongstleden) even een beetje overgeven in mijn mond. Niet alleen omdat diversiteit, discriminatie en racisme op 1 hoop worden gegooid (al is dat zeker onterecht en irritant), maar omdat de tweet indruist tegen alles wat literatuur is. Literatuur is onredelijk. Er is een lyriek die wij afschaffen. Literatuur sluit uit – bij elke nieuwe canonvorming vallen er boeken en auteurs af. Literatuur gaat niet over gelijke behandeling maar over de botsing tussen mensen, en over de botsing tussen personages.

Literatuur heeft niets te maken met een ‘klimaat’ en wie wel eens een bijeenkomst waarop veel schrijvers zijn heeft bijgewoond, weet dat naar elkaar luisteren daarin geen grote rol speelt. Wat een ‘inclusieve sector’ zou zijn, is me een raadsel. Eigenlijk snap ik alleen dat beetje over ‘veelstemmigheid’. Ik wacht, ondertussen, op boeken die onredelijk zijn, boeken waarin de auteur het maagzuur vrolijk laat klotsen. Er is een correctheid die wij afschaffen.

pic.twitter.com/r2LhNmpsuU

https://platform.twitter.com/widgets.js

Nabokov en Dostojevski (en Karel van het Reve)

Karel van het Reve is een typisch Hollandse schrijver. Ik bedoel dit niet als compliment. Vier jaar geleden las ik een groot deel van Reve’s oeuvre en dat viel me niet mee. Alleen zijn dagboeken uit Rusland waren goed te verdragen. De rest bevatte veel gedoe over niks. Zijn ‘beroemde’ aanval tegen de literatuurwetenschap is wel de flauwste tekst die in dat genre ooit is geschreven: gemurmel van een tandenloze Dachshund. Lees verder

Aad van den Heuvel (1935-2020)

Aad van den Heuvel was een fatsoenlijk mens. En een journalist in hart en nieren. Dat staat in de in memoriams die na de bekendmaking van zijn overlijden verschenen. Of dat genoeg is, voor de rechtvaardiging van een bestaan – we moeten wachten tot de definitieve nacalculatie is verricht. Wat ik wel sympathiek vond, na het vernemen van zijn overlijden: hij had de uitvaart in stilte laten plaatsvinden. Niet iedereen die wel eens op televisie was wil zijn dood tot een publiek spektakel maken. Misschien was Van den Heuvel inderdaad een fatsoenlijk mens. Lees verder

Reclame: prozadebuut Mark Cloostermans

In Conscience 1, de terugkeer, deel 1 uit een beoogde reeks detectiverhalen, brengt Mark Cloostermans ons naar België in het najaar van 1869. De Spaanse griep (en de Eerste Wereldoorlog) moet nog komen, om over covid-19 (en de Tweede Wereldoorlog) maar te zwijgen. De wereld die Cloostermans oproept is niet alleen verdwenen, ze is letterlijk ondenkbaar geworden. Daarom is het knap dat hij ons toch iets van de sfeer van ooit kan laten navoelen. Dat is een verdienste van zijn boek. Lees verder

De Koninklijke Bibliotheek gooit er eens wat gemeenplaatsen tegenaan

In een even opmerkelijk als new-speak-achtig persbericht gooit de Koninklijke Bibliotheek er een stuk of wat gemeenplaatsen tegenaan. Highlight:

We moeten ook kritisch naar onze eigen organisatie en collectie kijken. Ook wij hebben ongetwijfeld blinde vlekken, institutioneel, systemisch en/of historisch van aard. De BLM-beweging inspireert ons die reflectie niet langer uit te stellen. Voor racisme is geen plaats in onze samenleving, in onze organisatie en in onze collectie.

Lees verder

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

© 2024 De Nieuwe Contrabas

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑