Sinds Gerrit Kouwenaar weten we: Het duurzaamst bouwen is het breken. Kunst ontstaat niet alleen als je iets maakt. Je moet er soms iets voor kapotmaken. Soms voldoen de bekende methoden niet en dient er een lyriek te worden afgeschaft, of neem je een handvol woorden/beelden en schept een nieuw verhaal/beeldend werk. Kunst is geen zaak voor de teerhartigen. Lees verder
Categorie: Blog (Pagina 12 van 16)
Wat een merkwaardig geval van metoo, de reactie die Marc van Oostendorp schreef op mijn stuk over hem. Lees mijn stuk hier en lees Van Oostendorps reactie hier.
Marc van Oostendorp gedraagt zich in zijn weerwoord als een man die op zijn point d’honneur is getrapt en daar even van moet bijkomen. Dat is hij niet gewend, in de bubbel waarin hij werkt, tegenspraak. Wat dat betreft lijkt hij wel een beetje op Thomas Vaessens, die mij na een woordenwisseling eens toebeet of ik wel wist wie hij wás. Ik wist wie hij was. Een kinderachtige macho in de academische wereld, net als Marc van Oostendoorp. Daarna is boeken over auto’s gaan schrijven. Thomas, niet Marc. Lees verder
Dit is mijn verhaal ‘Het snookerjaar, brief aan M’ uit Een zoon van Limburg. Ik heb het, omdat het WK Snooker nu lekker op gang komt, herschreven. Na herlezing dacht ik: ‘Wat is het toch lang geleden dat ik dit schreef; nu zou ik een en ander anders aanpakken; en sommige gegevens zijn achterhaald door de tijd.’ Lees maar wat er staat, hieronder: Lees verder
Vanochtend schreef ik deze beschouwing, die Marc van Oostendorp een reactie ontlokte. Ziehier:
Beste Chrétien,
Af en toe duik je op in mijn timeline en meestal is dat om jouw en mijn volgers erop te wijzen dat ik geen schrijver ben. Ik heb dat altijd een wat wonderlijke bewering gevonden en er verder nooit veel aandacht aan besteed, maar door je blogpost van 9 augustus jl. waarin de mededeling opnieuw voorkomt, meen ik hem wat beter te kunnen duiden. Lees verder
‘Je mag van mij van alles en nog wat ter discussie stellen, maar niet de waarde van het lezen.’ – Soms grijpt de Neerlandistiek naar de handrem die hysterie heet, om een deel van het vakgebied te beschermen. Marc van Oostendorp, iemand die in zijn late jeugd meewerkte aan de digitalisering van een deel van de Nederlandstalige poëzie, waardoor een levensgevaarlijke ontwikkeling inzette, het lezen van het scherm, oh! het arme boek dat dreigde te verdwijnen, maar ja, Marc was toen hip en happening en alles van waarde moest nog weerlozer worden gemaakt, enfin, Marc van Oostendorp, de schrijver van de hierboven geciteerde zin, is in zijn column ‘De grottekening’ de handrem van dienst. Lees verder
Herinneringen zijn als Cees Nooteboom: je weet nooit precies wat er allemaal in zit en ze hebben de neiging te gaan liggen waar ze willen (en staan dan niet meer, of alleen met de grootste tegenzin, op).
Ik herinner me bijvoorbeeld een grapje van Freek de Jonge uit het begin van de jaren tachtig, dat eindigde met een sneer naar middenstanders. Als we naar middenstanders gaan luisteren, staan we binnen de kortste keren met de rechterarm omhoog Heil Hitler te schreeuwen. Ik parafraseer, maar zoiets was het. Lees verder
In 2017 verscheen het debuut van Octavie Wolters: Voorland. Ik schreef er een niet meteen dol-enthousiaste recensie over. Die is hier nog terug te lezen. Wie is Rob Kamphues? – dat vraag ik me na lezing van het stukje vooral af. Wie, oh wie? De auteur, Wolters dus, was niet blij met mijn goedbedoelde meningen. Daarna zijn we maar bevriend geworden – je moet toch wat, in dit leven. Lees verder
Mijn naam is Chrétien Breukers, ik ben 55 jaar oud en ik lees. Dat doe ik al bijna mijn hele leven en ik ben er geen beter mens van geworden.
Ik lees al sinds ik zes jaar ben alles wat los en vast zit, en vanaf mijn dertiende of veertiende ben ik definitief overgestapt op literatuur. Ondanks mijn leeftijd ben ik niet afgestapt van de fictie – in tegenstelling tot veel leeftijdgenoten haal ik nog steeds mijn neus op voor (de meeste) non-fictie. Zo echt als het er in fictie aan toegaat: echter wordt het nooit. Lees verder
Schrijven over bewondering is tricky. Bewonderen is sowieso een kunst die niet iedereen machtig is. Er wordt vaak om de verkeerde redenen bewonderd. Of uit snobisme. Of uit luiheid. Echt iets of iemand bewonderen is een hels karwei, waarvoor de bewonderaar moet beschikken over een lege geest en een tijdelijk buiten werking gestelde jaloezie-spier. Lees verder
Op 22 juli schreef ik een brief aan Thomas de Veen, literair redacteur bij NRC/Handelsblad. Die brief is hier terug te lezen >> Ik ontving antwoord van De Veen, dat staat hieronder:
Beste Chrétien,
Dank voor je brief. Ik verheugde me erop, toen ik de afgelopen week op vakantie was, en begon er dus met zin en interesse aan. En hij stelde niet teleur, al stoorden me tijdens het lezen je aannames, al aarzelde ik af en toe even over een formulering (was het lieve jonge hondje nou de treffendste metafoor die je voor Waterdrinkers getwitter kon bedenken?), en al snapte ik niet waar je oproep om een elite te vormen ineens vandaan kwam, maar goed, ik vond het geheel beslist smakelijk en overtuigend opgeschreven. Lees verder
Facebook De Nieuwe Contrabas
Recente reacties